NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Ieder likt zijn wonden op zijn geheel eigen wijze.

Veel Nederlandse voetbalsupporters hebben gekozen voor de superieure variant: de houding van wij-zijn-eigenlijk-de-wereldkampioen. Het is hun na zoveel lijden van harte gegund, al is het wat minder gemakkelijk vol te houden na de nederlaag tegen Kroatië en de gemakkelijke overwinning van Frankrijk op Brazilië.

Ik zie het iets anders. Nederland werd vierde, omdat er in verdedigend opzicht onnodige fouten werden gemaakt - vergelijk dat eens met de Fransen - en omdat de spitsen (Kluivert!) te veel kansen misten.

De enige tv-commentator die zich daar zaterdagavond over wilde opwinden, was Johan Cruijff. Hij was furieus. ,,Begrijp je nu waarom ik geen coach van zulke spelers wil zijn?'' had hij vóór het interview tegen Jack van Gelder gezegd. Cruijff noemde de tegendoelpunten 'een toppunt van stommiteit' en hekelde de speelwijze van met name Seedorf. ,,Het lijkt wel aardig, maar je hebt er niet veel aan'', vatte Cruijff zijn oordeel over het spel van Nederland samen.

Cruijff is de enige die zulke dingen in Nederland mag zeggen. Vooral de audiovisuele media zijn verder heel terughoudend in hun kritiek.

NOS-verslaggever Eddy Poelmann bleef zaterdagavond anderhalf uur lang meesmuilen over 'de Kroaten, die alleen voor het resultaat kwamen' - alsof Nederland voor iets ánders kwam. Van Gelder vroeg Hiddink na afloop niets over zijn merkwaardige tactische vondsten in de laatste wedstrijd: een onbezette rechter verdedingsvleugel, en het laten voortploeteren van de linksbenige Zenden op rechts, ook nadat de tweebenige Overmars (op links) was ingevallen.

Het is een eigenaardig Nederlands trekje, dat gebrek aan zelfkritiek. Bij ons richten de boosheid en frustratie zich liever op de boodschapper, in casu tv-verslaggever Evert ten Napel die de wedstrijd Nederland-Brazilië versloeg op een manier die we toch al jaren van hem kennen: iets te bombastisch, maar zeker niet ondeskundig.

Niemand kapittelde Hiddink over de in die wedstrijd gemiste strafschoppen, op één uitzondering na. In Villa BvD namen Freek de Jonge en Jan Mulder coach Hiddink op goedmoedige, maar trefzekere manier in de tang. Waarom niet, zoals de Brazilianen, méér geoefend op strafschoppen, vroegen zij. De druk is in een wedstrijd tóch anders dan op de training, reageerde Hiddink. Juist door oefening ben je, ook als artiest, beter tegen de druk bestand, hield De Jonge vol.

Het klonk logisch, en Hiddink had er dan ook niets tegen in te brengen. Hij haalde zijn schouders op en zei nors dat hij er niet meer over wilde praten.

Dat zulke voor de hand liggende, kritische vragen moesten komen van een cabaretier en een columnist, is veelzeggend. Nog altijd zit ik te wachten op de vraag aan Hiddink waarom hij Davids, een van de uitblinkers van het toernooi, al niet in de eerste wedstrijd tegen België heeft opgesteld. En wat was nou precies de ratio achter zijn gegoochel met Seedorf en Jonk?

Voetbalminnend Nederland raakte de afgelopen weken in een staat van euforie waarin zulke vragen als ongepast werden beschouwd. We speelden toch mooi? dat deden we ook, maar we moeten wel beseffen dat andere landen - Duitsland bijvoorbeeld - met zoveel talent vermoedelijk wereldkampioen waren geworden.

Dat de media, de televisie voorop, terugschrikken voor een kritische rol, is bedenkelijk. Bij de NOS stonden Tom Egbers en Jack van Gelder hun mannetje als het ging om een potje pétanque met de spelers, maar van een zakelijke, afstandelijke benadering is te weinig sprake geweest. Ook Villa BvD op RTL 4 kwam na enkele weken te veel in de greep van de euforie - met als dieptepunt het optreden van die verschrikkelijke René Froger met zijn Number One -, maar dat programma bleef in ieder geval tot de laatste minuut levendig, vrolijk en onvoorspelbaar.