NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Huilen van geluk, dat doe je als je een kind krijgt, als de dokter je belt met de mededeling dat op je longfoto's 'gelukkig niets gevonden is', als na een Siberische ballingschap van twintig jaar je oude liefde nog steeds op je blijkt te wachten, en als het Nederlands elftal met een ongelofelijk doelpunt van Dennis Bergkamp op de valreep Argentenië in de kwartfinale van het WK verslaat.

Ik heb zaterdagavond tranen gezien in de ogen van stoere mannen, die hun emoties normaliter achter de hermetische kluisdeuren van hun gemoed verbergen. Vrouwen die een week eerder nog nooit van Frank de Boer hadden gehoord, weenden hartverscheurend. Over mijn eigen gevoelens zal ik zwijgen, het kan later, in rustiger tijden, alleen maar tegen me worden gebruikt.

Maar omdat de aartspessimist in mij nooit slaapt, blijf ik ontvankelijk voor noodlotssignalen en ben ik altijd beducht voor het tarten van de goden.

Moeten we de enkelbreuk van Bogarde niet als een teken van naderend onheil opvatten? Bij Villa BvD op RTL 4 deden ze dat gisteravond al, zonder het zelf te beseffen. De kijkers die iets te laat inschakelden, moeten gedacht hebben dat Bogarde na een plotselinge hartattaque op het trainingsveld de geest had gegeven. Terwijl op de geluidsband alleen het doffe plonk-plonk van een hartslag te horen was, en een viool (Herman Krebbers op zijn pas uitgekomen verzamel-cd ?) schreide, verliet Bogarde per brancard het veld. Coach en spelers keken handenwringend toe: hier werd een dierbare naaste uit hun leven weggerukt.

Hoe komen we dit verscheiden van een reservespeler te boven? ,,We moeten juist nu het toernooi winnen, al was het maar voor Winston'', hoorde ik een speler zeggen. Ja, misschien is dat de beste reactie: Winston zou het zo gewild hebben.

Als nog veel bedreigender voor de finale victorie ervaar ik dat euforische optimisme waarin Nederlanders altijd snel excelleren. Het kwam volmaakt tot uitdrukking in een vraag van Jack van Gelder aan Marc Overmars: ,,Ben je fit genoeg voor de rondvaart?''

We hoeven immers alleen nog maar tegen Brazilië, de huidige wereldkampioen, en Frankrijk, het gastland. Twee eitjes die het een eer vinden om door ons gepeld te worden.

,,Het grote doel is weer een stuk dichterbij.'' Van wie zijn deze heroïsche woorden? Alexander de Grote bij zijn overwinning op Darius III? Churchill na D-Day? Het was Tom Egbers.

Allemaal blijken van hoogmoed die om een afstraffing smeken.

Ik zag Guus Hiddink zaterdagavond bij Barend en Van Dorp zijn glorieuze entree maken. ,,Guusje-Guusje-Guusje bedankt!'' zong het publiek. Hiddink dronk het allemaal gretig in, met overigens briljant geacteerde bescheidenheid, maar een onwetende buitenstaander zou zich ongetwijfeld hebben afgevraagd of 'het grote doel' misschien al bereikt wás. Ik kan me niet herinneren zulke beelden gezien te hebben van de Braziliaanse, Kroatische en Franse coach.

Als tv-criticus én als goed vaderlander is het mijn plicht om ook op ontnuchterende geluiden te wijzen. Ik heb zaterdagavond goed geluisterd naar de analisten en wedstrijdcommentatoren van de BBC. Ze waren vol lof over het spel van Nederland. Een commentator zei zelfs: ,,Ik denk dat de Engelse kijkers blij zullen zijn met deze zege. De Nederlanders hebben Engelse connecties en zij spelen op een manier die ons trots maakt.'' En oud-speler Alan Hansen zei: ,, Ze hebben zoveel talent, er is niet één negatieve speler bij.''

Maar toen bij de afsluiting van de uitzending de vraag werd gesteld wie de finale zou halen, zeiden al die kenners en oud-spelers zonder enige aarzeling: ,,Brazilië.''

Toen was er in ieder geval één Nederlander wiens voeten weer met een luide klap op de grond terechtkwamen.