NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Ouders met een au pair over de vloer, maar ook au pairs zelf, waar ook ter wereld: wat zullen ze met ingehouden adem gekeken hebben naar het exclusieve interview dat BBC's Martin Bashir gisteravond in Panorama Louise Woodward afnam. Woodward is de nu 20-jarige Britse au pair die in de Verenigde Staten veroordeeld werd voor moord op de baby Matthew Eappen. Ze kwam vorige week vrij nadat de rechter in Boston het vonnis veranderde in een veroordeling voor doodslag en haar 279 dagen gevangenisstraf oplegde.

Het interview met de BBC kwam onverwacht, omdat Woodward en haar familie er juist van waren beschuldigd dat ze de tragische gebeurtenissen probeerden te exploiteren. In plaats daarvan kozen ze nu - en Woodward merkte dat tegen Bashir ook bijna triomfantelijk op - voor een 'gratis' interview met een onomstreden journalist van een onomstreden omroep.

Maar voor mensen die in een precaire, incriminerende situatie zijn beland, geldt helaas het kille adagium: het is nooit goed of het deugt niet. Sommige Engelse kranten schreven verontwaardigd dat Louise Woodward met haar verlegen oogopslag 'de pose van Diana' aanneemt. Waarom Diana? Omdat die destijds door dezelfde interviewer, Martin Bashir, uitvoerig ondervraagd werd, nota bene in hetzelfde type steriele hotelkamer.

Het leek mij geen terecht verwijt. In de eerste plaats maakte Woodward helemaal niet zo'n verlegen indruk. Ze was rustig, welbespraakt en tamelijk zelfverzekerd. Ik kon me daardoor wel iets voorstellen bij de verwijten die haar tijdens de rechtszaak zijn gemaakt, namelijk dat zo 'koel en berekenend' was.

De keuze voor Bashir was bovendien van beide partijen - BBC en Woodward - een zeer verstandige. Hij is in zijn bescheidenheid een perfecte interviewer. Hij zit erbij als een neutrale politieverhoorder die zonder emotioneel effectbejag op zoek is naar het naadje van de kous - waarmee ik niet wil zeggen dat de politie uitsluitend dit soort verhoorders in dienst heeft. Het sierde Woodward dat ze dit lastige gesprek niet uit de weg ging.

Bashir liet haar rustig vertellen wat er vóór de noodlottige dag gebeurd was. Haar verhouding met de Eappens bleek zeer stroef te zijn geworden. Er was kritiek op haar gebrek aan discipline, en ze gaf toe dat daar ook wel enige reden voor was geweest. Er was zelfs een avondklok voor haar ingesteld, nadat ze enkele malen te laat was thuisgekomen. Een ruzie daarover zou zich twee dagen voor de fatale gebeurtenis hebben afgespeeld.

Bashir hield haar nadrukkelijk haar eerste verklaring tegenover de politie voor: dat ze Matthew op de bewuste dag 'ruw' zou hebben behandeld. Ze antwoordde dat de vragen van de rechercheurs suggestief waren geweest en dat ze het nooit zó gezegd had. ,,Ik moest wel toegeven dat een huilend kind mij frustreerde, maar ik heb nooit gezegd dat ik het uit frustratie heb laten vallen.'' (Matthew overleed later aan een schedelfractuur.) De aanklacht klonk aannemelijk, stelde Bashir koeltjes. En tegen het einde van het interview deed hij nog enkele constateringen die hard moeten zijn aangekomen in het Woodward-kamp. Zoals: ,,De rechter heeft je niet vrijgesproken.'' En: ,,Je straf was niet lang voor iemand die voor doodslag is veroordeeld.'' ,,Ik heb de straf niet verdiend'', reageerde Woodward.

Volgens Woodward en haar advocaten moet Matthew al vóór die bewuste dag op zijn hoofd zijn gevallen. Afrondend sprak Woodward een zin uit die zo fraai was dat hij ingestudeerd leek: ,,Ik weet niet wat er gebeurd is, maar ik weet wel wat er niet gebeurd is.''

Om met een ander citaat te besluiten: ,,De werkelijkheid zwijgt. Zij toont alleen wat wij zien, en spreken doet zij helemaal niet. Zij geeft op onze vragen alleen antwoorden die we zelf onder woorden brengen - en ook die grotendeels niet overeenkomstig de waarheid.''

Het is van W.F. Hermans, en wel uit diens roman Au Pair.