NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARISKA GRAVELAND
Verfilmingen van de griezelverhalen van Stephen King lijden wel vaker aan een liefdeloze regie en een slordige uitwerking, maar Graveyard Shift slaat alles. De film kampt met een ernstige vorm van bloedeloosheid, een merkwaardige kwaal voor een horrorfilm.

In de hoop de kassa te laten rinkelen wordt de naam van Stephen King maar al te graag voor filmtitels geplakt. Het is een raadsel waarom King het al zo lang toelaat dat zijn boeken in handen vallen van de minder begenadigde filmmaker, Brian De Palma en Stanley Kubrick uitgezonderd.

Het enige shockerende aan Graveyard Shift is zijn beroerde technische kwaliteit. Regisseur Ralph S. Singleton verwart slecht uitgelichte kelders met mysterie, zwetende mensen met spanning en glurende ratten met schokeffecten. De beste griezelfilms zijn weliswaar gemaakt met weinig special effects, maar Graveyard Shift vertelt zijn verhaal zo belabberd, dat een indrukwekkende trucendoos het enige middel zou zijn geweest om de film het bekijken waard te maken.

Nu moeten we het doen met een breed uitgesmeerde verfilming van een kort verhaal van King, waarin een kelder vol bloeddorstige ratten voor onrust zorgt bij de werknemers van een katoenfabriek. Het smerigste moment breekt aan als een van hen een anekdote vertelt over de rat die zich al vretend een weg baant door het lijf van een gewonde soldaat. Maar dat is een verhaal, geen film.

Het doel van een horrorfilm is het rottende binnenste van een opgepoetste idylle te tonen. In dit geval laat Stephen King ratten afkomen op een corrupt geleide katoenfabriek waarmee aan de buitenkant niets mis lijkt. Een simpeler doel van de horrorfilm is, zoals de posters uit de jaren vijftig ons beloven: 'U zult schreeuwen als uw leven u lief is!' De doorgewinterde kijker kan er ook voor kiezen om zich achter een ironische blik te verschuilen, en zich krom lachen om de genre-clichés.

Al deze manieren van kijken falen bij het aanzien van Graveyard Shift, omdat zelfs de betere mislukte film aan één eis moet voldoen: oprechtheid. Graveyard Shift was daarentegen al bij de geboorte rijp voor het film-kerkhof.

Graveyard Shift (Ralph S. Singleton, VS, 1990), Veronica, 21.05-22.40u.