NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

MARC CHAVANNES
Het belangrijkste televisienieuws begint in Frankrijk een paar minuten vóór acht uur 's avonds. Het is te zien op Canal+, de betaal-tv-zender die in de vroege avond niet gecodeerd uitzendt.

Rond die tijd worden Les Guignols de l'Info uitgezonden, het enige programma om nooit te missen voor wie Frankrijk wil volgen. Terwijl de echte grote journaals op de commerciële zender TF1 en de publieke zender France 2 concurreren om het smartelijkste nieuwsfeit minuten lang als eerste onderwerp de huiskamer in te smartlappen, geeft op Canal+ de rubber pop van Chirac openhartig uitleg van de presidentiële politiek, en erkent de Jospin-pop dat hij er ook niets aan kan doen dat hij nu al een jaar succes heeft.

Iedere Franse hotelkamer heeft Canal Plus. Zet hem aan tegen vijf voor acht, doorsta de best betaalde reclame van de zender, en duik onder in het universum van nieuwslezer PPDA, een pop van een geniale onnozelheid. De initialen en het gezicht lijken op die van Patrick Poivre d'Arvor, een vroege vijftiger die met alle middelen zijn haar jong en zijn plaats op de buis vast houdt. Mét de prinsessen van Monaco deelt deze PERSOONLIJKHEID wekelijks de voorpagina's van Voici, Point de Vue en andere roddelbladen. Alles weten we van hem. De dood door anorexia van zijn dochter - waar hij een AANGRIJPEND boek over heeft geschreven, voor wie de bladen had gemist. En nu heeft hij erkend dat de kleuterzoon van de nieuwslezeres die hem in de weekeinden vervangt, de charmante Claire Chazel, ook de zijne is. Hij is overigens al weer enige tijd geleden veroordeeld wegens het accepteren van reizen en andere luxe waarmee een zakenman ook de nu gevallen burgemeester van Lyon omkocht. TF1 is eigendom van aannemers-familie Bouygues, dus PPDA is nog steeds de vedette van de best bekeken zender.

De PPDA-pop stelt met zijn onschuldige objectiviteiteit regelmatig de vragen die Poivre d'Arvor met zijn liefde voor de macht, vergeet te stellen. Maar ook de pop durft niet al te ver te gaan; hij kent de codes van de Parijse politiek. De Chirac-pop lacht hem daar hartelijk om uit. ,,Als ik president in Amerika was, dan zou je me wel anders aanpakken.'' ,,Hoe dan?'' ,,Dan zou je me vragen of het waar is dat ik al mijn vrienden baantjes heb gegeven op het stadhuis van Parijs.'' ,,Eh, heeft u uw vrienden baantjes gegeven op het stadhuis?'' ,,Welnee, hoe kom je er bij?'' ,,Dank u voor deze openhartige ontboezeming.''

Canal+ is tijdens de eerste Mitterrand-jaren opgekomen als commerciële zender die toch leuk jong en links was. De Guignols zijn een belangrijk wapen in die strijd. Met dertig man in vaste dienst, vijftig contracten en tegen de 200 poppen zijn de vijf dagelijkse minuten waarheid uitgegroeid tot een uiterst succesvolle vorm van oneerbiedigheid. Commercieel en politiek.

Velen hebben achteraf gezegd dat Jacques Chirac zijn hopeloos lijkende achterstand bij de presidentsverkiezingen van 1995 alleen heeft kunnen inlopen dankzij de Guignols. Daarin werd 'Jacquot' afgeschilderd als een impulsieve doener, die nergens mee zit. Ieder idee is goed als het maar stemmen oplevert. Toen ik zijn dochter Claude, die op het Elysée nog steeds waakt over Chiracs imago, destijds vroeg of de niet-aflatende spot van de Guignols haar vader niet dwarszat, lachte zij alsof ze de teksten zelf had geschreven. De underdog van de Guignols won toen. Net als de outsider bij de Kamerverkiezingen van '97. Een jaar lang had Jospin, die verweten werd een kleurloze oppositieleider te zijn, rondgereden door kinderdecors als 'Jojo in het Land der Ideeën'. De twee tovenaarsleerlingen van de Guignols regeren nu Frankrijk. Mede dankzij de erfgenamen van Spitting Image.