NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Alles van waarde wordt al gauw waardeloos in handen van de Nederlandse commerciële omroepen.

Neem Paul Haenen, in zijn beste tijd bij de VPRO een van de leukere, originelere programmamakers. Hij is overgestapt naar RTL 4, waarvoor hij sinds gisteren de serie Dolman onder de Rijken maakt. Misschien wordt het nog wat, maar de eerste aflevering was in ieder geval onheilspellend slecht.

Het uitgangspunt van deze serie is al behoorlijk hachelijk: het idee dat rijke mensen per definitie interessante mensen zijn. In deze eerste aflevering kwamen twee mannen - Chris Luken en Aad Ouborg - aan bod die ieder met een slimme vondst schatrijk zijn geworden. De een introduceerde 'de hotelbon' in Nederland, de ander fabriceerde een of andere haarkrultang.

Het zijn geen successen die mij opeens razend nieuwsgierig maken naar hun jeugd. Haenen wel, hij deed althans alsof. We zagen hem bij de heren op bezoek gaan op een manier die wat al te veel op het programma Zaal over de Vloer van AT 5 leek: veel rondneuzen in keuken & kamer. Bij Rik Zaal is het een aardige formule, omdat het spieden met de camera geen doel op zichzelf is. De beelden van Bromet moeten de gespreksflarden ondersteunen, het gesprek zelf blijft het hoofddoel.

Waarom Haenen in de vermomming van Margreet Dolman optrad, bleef onduidelijk. Hij had zijn ongeïnspireerde vragen ook als Paul Haenen kunnen stellen.

Haenen heeft vaak genoeg bewezen dat hij een goede interviewer is, maar hij zat er nu bij alsof hij niet meer in zijn eigen programmaidee geloofde. Wat doe ik hier bij deze saaie mannen, hoorden we hem inwendig kreunen, ben ik daarvoor bij de VPRO weggegaan?

Maar de contracten waren getekend, en de zendtijd moest gevuld.

Dus hoorden we Luken verder zeuren over zijn armoedige jeugd, waarin zijn vader wegliep en zijn moeder een sinaasappelkistje als tafel gebruikte. Wie van krantenjongen miljonair wordt, moet er wat voor over hebben. Zeker in Nederland waar we niemand zomaar voor een dubbeltje op de eerste rij laten zitten. Ook het leed achter de krultang bleef ons niet bespaard: zo hield Ouborg bijzonder weinig tijd over voor zijn gezin. Toen we dat allemaal wisten, kwam ook Joop Braakhekke nog even langs. Zoals bekend, kan er tegenwoordig geen amusementsprogramma meer gemaakt worden zonder Joop Braakhekke. De makers van dit programmagenre haken altijd naar de typisch Hollandse gezelligheid, en daar is Braakhekke nu eenmaal het vleesgeworden symbool van. Je hoeft hem zelf niet meer in beeld te brengen, al bij één glimp van zijn koksmuts loopt het Nederlandse kijkvolk het water in de mond. Denken ze in Aalsmeer en Hilversum.

Ik zou wel eens een compilatie willen zien van alle programma's waarin Joop Braakhekke is opgetreden. Een vernietigender zelfportret van Nederland is niet mogelijk. Nederland Braakhekkeland. Zó bizar zou zelfs Wim T. Schippers het niet kunnen verzinnen. Als ik Schippers was, zou ik er ontmoedigd door raken, omdat je jouw kijk op de werkelijkheid opeens geparodieerd ziet door de werkelijkheid zelf. Waar Braakhekke is, daar kan Cas Spijkers nooit ver weg zijn. Het kokersorakel uit Oisterwijk. Ook een zeer gezellig mens. Als op de Nederlandse tv een fornuis met pruttelende pannen en potten in het zicht komt, dan krijg je er gratis óf Joop Braakhekke, óf Cas Spijkers bijgeleverd.

In het gunstigste geval zelfs beiden. Maar dan moet de betrokken omroep wel in een zeer royale bui zijn en vastbesloten om een overweldigende indruk op de kijkers te maken. Dat geluk was ons gisteravond bij RTL 4 beschoren. Hoe brengen we Dolman onder de kijkers, moeten ze zich verbeten hebben afgevraagd.

De enige die ik nog miste, was Hans van Willigenburg.