NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 35 theaters

Petticoats, kuiven: Grease is terug!

Door PIETER STEINZ
Wat is leuker dan de jaren vijftig, gezien door de bril van de jaren zeventig? De jaren vijftig gezien door de bril van de jaren zeventig, maar dan met de ogen van de jaren negentig.

Tenminste, dat zou je kunnen concluderen uit het onvoorstelbare succes van de heruitgebrachte filmmusical Grease (1978) in de Verenigde Staten. Tientallen miljoenen Amerikanen gingen de afgelopen maanden naar de bioscoop om te zwijmelen bij de twintig jaar oude romance van Sandy Olsson en Danny Zuko, leerlingen op Rydell High in de door petticoats, brillantine en onbevangen rock'n'roll beheerste fifties.

Jeugdsentiment is ongetwijfeld de belangrijkste reden voor de toeloop, of anders de verafgoding van de jaren zeventig die in 1998 (Boogie Nights, Jackie Brown, Velvet Goldmine) epidemische vormen heeft aangenomen. En dan is er hoofdrolspeler John Travolta, in 1978 nog een snelvoetige jonge god met een slanke taille en alleen een beetje pubervet. Zijn stoere loopje, zijn met flair opgestoken sigaretten, zijn vetkuif-met-varkenskrulletje en zijn uitzinnige pirouettes behoren tot de spaarzame pluspunten van de licht opgekalefaterde verfilming van de Broadway-musical van Jim Jacobs en Warren Casey.

Anno 1998 lijkt Grease een film uit de prehistorie. Niet omdat er vrolijk op los wordt gepaft en onveilig wordt gevreeën, maar omdat het tempo zo laag ligt en de grappen zelfs te flauw zijn om voor camp door te gaan. Olivia Newton-John speelt zonder veel afstand een dom wichtje uit Australië; nimmer doorgebroken B-sterren overacteren als de T-Birds (de maatjes van Danny) en de Pink Ladies (het vriendinnenclubje van Sandy); en alleen Stockard Channing maakt nog wat van haar rol als de vrijgevochten, door seks gestuurde Rizzo. 'Hi Sandy', zegt ze met een knipoog als ze wordt voorgesteld aan het Australische aspirant-lid van de Pink Ladies: 'How are things down under?'

Er is natuurlijk één ding dat Grease onderscheidt van wezenloze puberfilms als Hotpants College 2: de muziek. Songs als 'Summer Nights', 'Hopelessly Devoted To You', 'Greased Lightnin'' en 'You're The One That I Want' zijn perfecte rockdansjes in een discojasje die je niet vaak genoeg kan horen. Toch is het soms wel erg lang wachten op het volgende liedje; en zo aanstekelijk als in het begin van de film - wanneer de credits, verpakt in een animatiefilmpje, begeleid worden door het titelnummer van Frankie Valli - wordt het honderd minuten lang niet meer. Artistiek gezien had Grease beter een remake kunnen krijgen als tekenfilm. Maar waarom kniesoren? Zoals men in de jaren vijftig al wist: '50,000,000 Grease fans can't be wrong'.