NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 5 theaters.

Humor van het Toscaanse land

Door HANS BEEREKAMP
Lang heb ik gedacht dat het grote Italiaanse kassucces van 1996, Il ciclone, wel een rampenfilm zou wezen. Nu de tweede regie van Leonardo Pieraccioni, tevens co-scenarist en hoofdrolspeler, ook de Nederlandse bioscoop bereikt, blijkt het een lichte komedie te zijn, waarvan de titel overdrachtelijk moet worden opgevat.

De wervelstorm in het leven van een oud-linkse familie op een Toscaanse boerderij (de zonen heten in het Nederlands Morgenrood en Vrij, de lesbische dochter Wildebras) bestaat uit een gestrande autobus met vijf Spaanse flamencodanseressen. Papa en de volwassen kinderen, onder wie een wat bedeesde boekhouder gespeeld door Pieraccioni, kunnen geen van allen 's nachts meer slapen, als de onverwachte logées - natuurlijk is het naburige hotel volgeboekt - zich neervlijen op de bleek.

In principe blijken in eigen land succesvolle komedies moeilijk te exporteren, een klassiek probleem voor de totstandkoming van een Europese filmindustrie. De universele schoonheid van het Toscaanse platteland, met zijn cipressen en zonnebloemen, en de door menige toerist herkende humoristische ontwikkelingen rond het enige terras van een middeleeuws dorpje, maken heel misschien Il ciclone tot een uitzondering die de regel bevestigt. Europa wordt in cultureel opzicht ook steeds meer een eenheid: ook in Toscane worden stickies gerookt en is homoseksualiteit een gewoon onderdeel van het dagelijks leven geworden.

Il ciclone is flinterdun zomeramusement, maar wel sympathiek. Dat Pieraccioni (ook zijn eerdere films waren hits) nu wordt gevierd als de enige hoop in bange dagen van de Italiaanse filmproductie, lijkt nog iets te veel eer.