NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Dat was nog even schrikken voor Paul de Leeuw. Op de valreep van een lang seizoen met Laat de Leeuw reed Renate Dorrestein als een stoomwals over hem heen.

Het gebeurde in het programma Kwestie van kiezen op RTL 5. Daarin zat De Leeuw bij Jeroen Pauw, die zijn gasten in de studio met wat dilemma's (,,sociaal-democraat of liberaal?'') en pittig bedoelde vragen aan de tand voelt. Op film mocht Dorrestein haar mening over het fenomeen De Leeuw geven. Haar eerste, retorische vraag luidde: ,,Wat is er nou zo leuk aan het hufterig behandelen van eigen gasten?''

,,Niemand komt onder dwang'', sputterde De Leeuw tegen, ,,en maar weinig mensen voelen zich slecht behandeld. Soms ga ik te ver... de bezwaren zijn meestal van mensen die op de stoel van de gast gaan zitten... schofterig is een dooddoener... er zijn gasten met wie het klikt.'' Even later zei hij nog: ,,Je raakt de grens, maar ik blijf toch binnen het betamelijke.''

Volgende statement van Dorrestein: ,,Een van de vele redenen van een soort openbare verloedering in Nederland is de rol van Paul de Leeuw.''

,,Jij bent dus de F-side van de tv'', vatte Pauw laconiek samen. ,,Onzin'', zei De Leeuw, ,,dan zou het slecht gesteld zijn met Nederland... ik ben niet altijd met de verloedering van Nederland bezig... ik ben ook wel eens met zieke kinderen in het ziekenhuis bezig.''

We kunnen concluderen dat De Leeuw niet op zijn sterkst is als hij zichzelf moet verdedigen. Vooral die zieke kinderen had hij er maar beter buiten kunnen laten. Toch kan ik me voorstellen dat het moeilijk voor hem is op zulke verwijten te reageren. Niets is ongrijpbaarder dan de ongefundeerde generalisatie.

Er is een zekere mythevorming rond De Leeuw gaande die op onvoldoende feiten gebaseerd is. Mensen als Renate Dorrestein doen alsof De Leeuw in elke uitzending zijn gasten pijnigt met beledigingen en andere onbeschoftheden.

Niets is minder waar. Als je zo'n heel seizoen zou analyseren, houd je hooguit een handvol gevallen over waarin De Leeuw, om zijn eigen terminologie te gebruiken, de grens raakte. Ik geloof hem dan ook op zijn woord als hij zegt dat maar weinig van zijn gasten zich na afloop beklagen.

Was het maar waar dat hij zijn gasten écht op de proef stelde. Ik verveel me nogal eens bij zijn programma, juist omdat er zo weinig gebeurt in al die flinterdunne gesprekjes. Er zijn altijd twee, drie momenten in zo'n programma waarin hij leuk uit de hoek komt - gevoel voor humor kun je hem niet ontzeggen - maar op bijna één uur televisie is dat een tamelijk laag gemiddelde.

Paul de Leeuw is gewoon een aardige, vriendelijke, goedlachse man die het liefst praat met mensen die zich aardig, vriendelijk en goedlachs voordoen. Een enkel keertje schiet De Leeuw uit zijn slof, vooral als hij iemand niet mag of als de ander leuker wil zijn dan hij, maar daarbij blijft het meestal. Zodra hij op echte agressie stuit, zoals onlangs bij de kunstenaar Paul Blanca, weet hij zich geen raad met zijn houding en is hij betrekkelijk weerloos.

Wat mij in het programma van De Leeuw altijd het meest heeft tegengestaan, is het eindeloze getuthola met de sterretjes uit de RTL-stallen. Jeroen Pauw wees hem er terecht op dat hij die mensen zo vaak uitnodigt. Hij vroeg naar de reden, maar De Leeuw gaf er geen duidelijk antwoord op.

Hier komen we bij een ander onderdeel van de mythevorming rond De Leeuw. Hij zou die mensen uitnodigen uit een soort ironische waardering voor hun smakeloosheid: camp dus. Ik geloof er niets van. Toen De Leeuw eens met dat begrip camp geconfronteerd werd - in het VPRO-programma Het blauwe licht - bleek hij er slecht mee uit de voeten te kunnen. Ik denk eerder dat De Leeuw oprechte interesse en waardering heeft voor de wereld van Joop van den Ende. En ik handhaaf dan ook mijn oude voorspelling: eens zal Paul eindigen in Joops armen.