R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
T V V O O R A F :
Zelfs het toilet is komisch
DIRK LIMBURG
Als Nederlandse acteurs ooit hun teksten geloofwaardig gaan uitspreken, zouden ze een Amerikaans origineel overtreffen. Als ten minste ook de rest van de productie bijleert. Want in de VS is alles onder controle. Van karakters, script en decor tot belichting en timing. En heel vaak levert dat meer dan gemiddeld goede televisie op. Verleden week begon op SBS6 weer zo'n Amerikaanse serie vol acteurs gecast als de ideale mannen en meisjes in een Disneyfilm. Het beste dat Broadway, Hollywood, kappers en plastische chirurgen te bieden hebben, verzameld in een Bostonse advocatenfirma waarvan zelfs het kantoor een goede grap bevat in de vorm van een toiletruimte M/V. De serie Ally McBeal is vorig jaar met veel enthousiasme en prijzen in de VS ontvangen en laat nu ook hier zien wat nodig is voor een moderne situatie-komedie. Naast de gebruikelijke kenmerken van een goed script, punchlines die als vanzelfsprekend in de conversatie passen en een verhaal dat enige overdrijving overleeft, vallen in Ally McBeal twee dingen op. Dat zijn de schitterende vormgeving in belichting, decor en cameravoering, en de geloofwaardige tekening van professionele vrouwen aan het einde van de jaren negentig. Het blijken mensen die anders zijn dan mannen, maar niet meer of minder. Revolutionair en realistisch. David E. Kelley bedacht de serie, schrijft de scripts en is verantwoordelijk voor de productie. Hij is getrouwd met actrice Michelle Pfeiffer en als schrijver bekend van LA Law (dat hij samen met Steve - Hill Street Blues - Bocho maakte). Verder maakte hij o.m. de ziekenhuisserie Chicago Hope en Picket Fences. Deze laatste serie wordt overigens vanaf 4 juni onder de titel Small Town USA weer bij de NCRV hervat. Wat Kelley in McBeal doet om drama en humor op het scherm te krijgen is bijzonder. Bij het Theater van de Lach en Nederlandse humorseries wéét je dat de bedrogen echtgenoot onder het bed ligt (cq in de kast staat). Hier is het allemaal minder expliciet. Je moet af en toe goed opletten, anders gaat een deel van de humor aan je voorbij. Niet dat clichés ontbreken; heel wat actie speelt zich af op het door mannen en vrouwen gezamenlijk gebruikte toilet. Maar zelfs die situatie wordt vaak verrassend benut. Zo'n verzorgde vormgeving zie je overigens vaker in Amerikaanse drama- en humorseries sinds in de jaren tachtig David Lynch met Twin Peaks liet zien dat film televisie heel wat te leren had. Vernieuwend is Kelley in de toepassing van literaire stijlmiddelen als de monoloog interieur en in de verbeelding van gedachten of gevoelens met cartoonachtige flitsen. Zoals vanavond wanneer één van de bazen van het advocatenkantoor een rede houdt waarin hij zich hypocriet vrijpleit van betwistbaar gedrag. Hoofdpersoon Ally McBeal hoort het aan en je ziet haar een seconde kotsend boven een wc. Terug in de werkelijkheid luistert ze beschaafd verder. Met series als Buffy the Vampire Slayer, Profiler, Millennium, Cybill en Townies, en nu ook McBeal wordt SBS6 een steeds vreemder kanaal. Aan de ene kant een schat aan vaak gelauwerde en recente films en kwaliteitsseries, veel daarvan in de VS succesvol op primetime en hier verstopt in de ochtend en middag als concurrentie voor Koffietijd en doorsnee soaps. En aan de andere kant een zender met veel plat vermaak en sensatie. Materiaal genoeg voor een tweede SBS-kanaal, waarover directeur Fons van Westerloo inderdaad druk nadenkt. De afleveringen van McBeal duren veertig minuten; zeer fors onderbroken door reclame. Misschien nog een reden voor SBS om een tweede kanaal te openen: extra plaats voor reclame. Gelukkig kreeg McBeal meteen een plaats op de vroege avond, na het NOS-journaal. En dat de spelers al te Barbie-mooi zijn - zoals bv. Courtney Thorne-Smith van de mooie-jonge-mensen-serie Melrose Place - is eigenlijk niet echt hinderlijk.
Ally McBeal, SBS6, 20.30-21.25u.
|
NRC Webpagina's
20 MEI 1998
|
Bovenkant pagina |