NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

De vermeende smaak van jongeren

Door HANS BEEREKAMP
CANNES 20 MEI. Hoewel het grootste deel van het bioscooppubliek jonger is dan dertig, lukt het een speelfilmregisseur zelden om vóór die leeftijd te debuteren.

Dit jaar zijn er in het programma van het 51ste Internationale Filmfestival van Cannes enkele opmerkelijke uitzonderingen op die regel te constateren. De Deen Thomas Vinterberg, met zijn tweede film Festen (The Celebration) een serieuze kandidaat voor de Gouden Palm, werd gisteren 29. In de nevensectie Un certain regard debuteren twee kinderen van bekende regisseurs, de 22-jarige Amerikaan Jake Kasdan en de 18-jarige Iraanse Samira Makhmalbaf, die vermoedelijk beschouwd moet worden als de jongste speelfilmmaakster uit de geschiedenis. Ook al heeft haar vader Mohsen Makhmalbaf, die officieel tekende voor scenario en montage, zichtbaar een handje geholpen, Sib (La pomme) belooft veel voor de toekomst. Zoals alle Makhmalbaf-films balanceert Sib op de rand van speelfilm en documentaire. Vermoedelijk staat het scenario dicht bij de werkelijkheid van de beide hoofdrolspeelsters, twee zusjes van 12 die door hun blinde moeder en conservatieve vader altijd in huis zijn opgesloten. Verleid door een appel (ook de Perzische mythologie kent het verhaal van Adam en Eva) en met de hulp van een sociaal werkster weten ze te ontsnappen aan hun gevangenis. Voor Iraanse begrippen moet Sib een explosieve film zijn, die zonder expliciet te moraliseren laat zien dat het niet meevalt een meisje te zijn in een islamitische dictatuur.

Jake Kasdan, die de excentrieke thriller Zero Effect schreef en regisseerde, grijpt terug op een van de beste films van zijn vader Lawrence Kasdan, The Accidental Tourist (1988), niet alleen door het thema van de zelfbevrijding van een in zichzelf gekeerde liefhebber van feiten en cijfers, maar ook door de casting van Bill Pullman. Die speelt een briljante privé-detective, die door zijn encyclopedische feitenkennis en psychologische inzichten bijna nooit zijn kluizenaarswoning hoeft te verlaten om een zaak op te lossen, totdat een femme fatale hem verlost. Vooral het scenario van Zero Effect verraadt meer rijpheid dan je van een 22-jarige verwachten zou.

De eerste speelfilm die Robert Jan Westdijk - ook alweer boven de dertig - na zijn debuut Zusje voltooide, heet Siberia en komt in augustus in de Nederlandse bioscoop. Op de filmmarkt van Cannes is Siberia in niet-openbare voorpremière te zien; de belangrijke Engelse filmverkoopmaatschappij Film Four lanceert Siberia hier grootscheeps als een film voor de internationale jongerenmarkt. Dat is tegelijkertijd een beetje het probleem: was Zusje een praktisch over de hele wereld erkende authentieke film over een Amsterdamse broer en zus, Siberia lonkt wat erg opzichtig naar een breed en jong publiek. Het verhaal is aardig bedacht: twee Amsterdamse schooiertjes (Hugo Metsers en Roeland Fernhout) houden een wedstrijd in het verleiden en beroven van jonge rugzaktoeristes, totdat een schrandere en in overleving getrainde Siberische roet in het eten gooit. Het idee wordt in scenario en montage echter nogal slordig uitgewerkt, met nadruk op de muziek van Junkie XL en een woeste cameravoering, duidelijk geïnspireerd door Wong Kar-wai (Chungking Express, Happy Together) en zijn cameraman Christopher Doyle. Het zou me verbazen als deze knieval voor de vermeende smaak van jongeren meer succes zou hebben dan bij voorbeeld Ian Kerkhofs Naar de klote!