NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 28 theaters

Gekust worden door Pam Grier

Door DANA LINSSEN
Natuurlijk, ook in Jackie Brown zijn de bekende Tarantino-elementen, waardoor hij al na twee films aan de wieg stond van een compleet filmgenre, weer ruimschoots aanwezig.

Ook nu excellereert hij in achteloos geweld, slap geouwehoer over muziek (soulband The Deltonics) en film (Rutger Hauer!), tweederangs acteurs die aan hun derde come back beginnen, echte Hollywood sterren in ongewone rollen en rumoerige plotwisselingen. Maar ze zijn lang niet zo opdringerig als in Reservoir Dogs (1991) en Pulp Fiction (1994), waar ze je van verrassing naar onverwachte wending en van gevatte oneliner naar wisecrack sleuren. Wie van Quentin Tarantino een derde geëxalteerde nouvelle violence film verwacht, zal door Jackie Brown teleurgesteld zijn.

Het is lastig kortom om die twee uitstekende voorgangers even te vergeten, maar een onbevangen blik is de moeite waard, want het plezier van Jackie Brown zit in alles wat er anders aan is. Tarantino liet zich voor zijn derde speelfilm inspireren door Rum Punch van misdaadschrijver Elmore Leonard (waar hij overigens al voor Pulp Fiction zijn oog op had laten vallen). En hij heeft al zijn dramaturgische genie aangewend om van een nogal sloom verhaal een klassieke misdaadgeschiedenis te maken, een briljante B-film vol dubbele complotten, aan lager wal geraakte gangsters, verlopen kruimelcriminelen en een prachtige landerige vrouwelijke hoofdrolspeelster in de persoon van Pam Grier. Grier, voormalig blaxploitation-ster uit de jaren zeventig, speelt de titelrol van een stewardess van middelbare leeftijd die haar inkomen zo nu en dan aanvult door geld te smokkelen voor wapenhandelaar Ordell Robbie (Samuel L. Jackson).

Rondom dat geld ontspint zich een tamelijk ingenieuze plot, die kort gezegd neerkomt op de vraag: wie bedriegt wie. Toch is het niet de manier waarop Tarantino de informatie voor de toeschouwer doseert die de film spannend maakt, maar de - het klinkt wat zwaarwichtig om het woord in dit verband te gebruiken - psychologie van zijn personages. Behalve Grier azen mogelijkerwijs ook nog borgstellingsagent Max (de herontdekking van B-film acteur Robert Forster), schlemielige ex-gevangene Louis (Robert de Niro), bikini bimbo Melanie (Bridget Fonda) en agent Ray (Michael Keaton) op Ordells illegale kapitaal. Ze hebben allemaal hun eigen hebbelijkheden: De Niro communiceert alleen door middel van gezichtsuitdrukkingen en Jackson kan inderdaad in een zin zo'n 15 keer het nigga-woord kwijt (wat Tarantino een verwijt van politiek incorrect gedrag opleverde bij monde van regisseur Spike Lee) en heeft een indrukwekkende collectie hippe Kangol-petjes. De romantiek is na de flirt tussen John Travolta en Uma Thurman in Pulp Fiction duidelijk volwassen geworden. Grier en Forster maken geloofwaardig hoe verlegen verliefde 40+-ers kunnen zijn en de erotiek daarentegen is zo casual dat de seksscènes de geestigste van de film zijn. Louis neukt Melanie in een variant op morsige man neemt even snel een blonde schoonheid en wordt daarna verleid door een mooie dikke zwarte mevrouw op leeftijd (Hattie Winston), die zo lekker 'Baby Love' van The Supremes kan playbacken dat hij er opgewonden van zit te wiebelen in zijn stoel.

Jackie Brown zit vol van dit soort filmische grapjes. Ook de titelsequentie waarin Grier en profil op een rolstoep langs pastelkleurige zwembadtegeltjes glijdt, is een lust voor het oog. Evenals de eindeloze close-up die Tarantino ons aan het einde van de film van zijn idool gunt en waardoor de film toch weer een ode wordt aan een gelukkig nog net niet vergeten actrice en een obscuur filmgenre. Neem alleen maar het restje lipstick dat zij achterlaat op de lippen van Max. Zo willen wij allemaal wel worden gekust.