NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Het zag er niet naar uit dat het er nog eens van zou komen: de Nipkowschijf voor Paul Witteman. Hij was al vaker genomineerd geweest, en vorig jaar kwam hij in de concurrentie met VPRO's Veldpost slechts één stem te kort. Gisteren had hij in de eindronde twee stemmen meer dan de enige overgebleven rivaal, de dramaserie Oud Geld van de AVRO.

De neiging bestaat voor dergelijke prijzen de voorkeur te geven aan de creatieve sector: het betere amusement van tv-cabaret (zoals Van Kooten en De Bie en Ederveen) en dramaproducties. Het journalistieke vakmanschap van iemand als Witteman wordt in die optiek als vanzelfsprekend beschouwd. Waarom zou je hem er een prijs voor geven? Hij doet toch gewoon zijn werk?

Nog te weinig bestaat de notie dat journalistiek een ambacht is waarvoor evenzeer de nodige creativeit is vereist om het jaar in, jaar uit op hoog niveau uit te kunnen oefenen, zoals Witteman is gelukt. Het interessante van Wittemans oeuvre, om het zo maar eens aan te duiden, is bovendien dat hij steeds weer een brug wist te slaan tussen de sectoren 'amusement' en 'informatie'. Het lukte hem in programma's als De Ronde van Witteman, Het Lagerhuis en B & W. Hij bereikte met die programma's een groot en divers publiek, zonder een al te populistische knieval te hoeven maken.

Persoonlijk heb ik hem altijd het sterkst gevonden in de zwaardere interviews. Daarom mis ik hem nog steeds in Nova en ben ik blij dat hij voor Buitenhof behouden kon blijven. In B & W belandt hij wel eens in lacherige koetjes-en-kalfjes-gesprekken, waarbij hij zich minder op zijn gemak lijkt te voelen.

Er zit een vleugje calvinisme in Wittemans optreden: hij spreekt in zijn interviews mensen vooral aan op hun plichten en verantwoordelijkheden. Voor beuzelarijen heeft hij weinig geduld. Het is ondenkbaar dat hij als presentator het NOS-Journaal zou afsluiten, zoals Philip Freriks gisteravond deed: ,,Blijft het zomer, Monique Somers?''

Het is te hopen dat de bekroning van Witteman een stimulans is voor het publieke bestel om de uitbouw van de informatieve programmasector voort te zetten. Dankzij programmamakers als Witteman kunnen de publieke omroepen zich in gunstige zin blijven onderscheiden van de commerciële omroepen, die dergelijk vakmanschap niet in huis (willen) hebben.

Ook het afgelopen tv-seizoen brachten de publieke omroepen weer veel geslaagde reportages en documentaires, al of niet van eigen makelij. De Engelse documentaire Grace Kelly: haar geheime leven die de AVRO gisteren in haar serie Close-up bracht, zou ik niet graag tot de betere producties van dit seizoen rekenen. Het was een tamelijk onzalige mix van serieuze informatie en volstrekt speculatieve mededelingen over een mogelijke betrokkenheid van Kelly bij 'De Orde van de Zonnetempel'.

Er kwam zelfs een vermomde dame in beeld, die zich uitgaf voor 'seksueel acupuncturiste' en ons verzekerde dat zij de prinses tweemaal kort achter elkaar een orgasme had laten beleven met haar naaldjes. Misschien werden die naaldjes wel vanuit de hemel door Hitchcock bestuurd, de filmmaker die tijdens zijn leven zijn seksuele verlangens naar ogenschijnlijk koele blondines voortdurend moest sublimeren.

Interessanter - maar uit andere bronnen al bekend - was de informatie over Kelly's jeugd, de moeizame relatie met haar ouders en de vele verhoudingen met getrouwde mannen. Hitchcocks intuïtie - dat onder die afstandelijke schoonheid een gepassioneerde vrouw schuilging - bleek zo slecht nog niet. Wat mij het meest trof, was de observatie van een bevriende filmcriticus die haar in haar paleis in Monaco had opgezocht. Hij trof een vrouw die de leegte van haar leven met een liefde voor droogbloemen probeerde te vullen. De werkelijkheid kiest soms iets te doorzichtige symbolen.