NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Door HANS BEEREKAMP
CANNES, 13 MEI. De organisatie van de vijftigste jubileumeditie van het Internationale Filmfestival van Cannes stond vorig jaar voor een onmogelijke opgave. Hoe realiseer je de overtreffende trap van wat al het grootste, belangrijkste en meeste media-attentie trekkende filmfestival ter wereld is? Door nog meer vuurwerk af te steken en nog meer sterren uit te nodigen? Ondanks pogingen in die richting ging de meeste aandacht uit naar sterren die niet eens in het officiële programma vertegenwoordigd waren, zoals The Spice Girls en Leonardo Di Caprio, terwijl de Gouden Palm ex aequo werd toegekend aan uitstekende, maar niet bijzonder opvallende films van de Japanner Shohei Imamura en de Iraniër Abbas Kiarostami.

Vanavond opent de 51ste editie van Cannes onder het gebruikelijke spervuur van flitslampen en camera's, zonder aspiraties van buitengewoonheid. De enige uitzonderlijke gasten zijn naar verwachting een voormalige en de huidige secretaris-generaal van de Verenigde Naties (Perez de Cuellar en Annan), om een herdenking bij te wonen van de uitroeping van de Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948, zoals het een festival betaamt, dat de vrijheid van meningsuiting altijd actief ondersteund heeft. Maar dit 'gewone' festival lijkt op papier nu al een minstens zo sterk programma te bevatten als de jubileumeditie. Aardig is in ieder geval de selectie van twee Nederlandse films in de nevensecties Un certain regard (Kleine Teun van Alex van Warmerdam) en de Semaine Internationale de la Critique (De Poolse bruid van Karim Traïdia).

Ook volgens festivalprogrammeur Gilles Jacob biedt het programma van de 51ste editie datgene wat hij voor de 50ste gehoopt had. Er is zelfs een nieuwe (televisie)film te zien van de bijna tachtigjarige, officieel al jaren geleden uit de filmwereld gestapte Ingmar Bergman, vorig jaar winnaar van de zogeheten Palm der Palmen, een speciale Gouden Palm voor de regisseur die hem ten onrechte nooit eerder gewonnen had.

Het aandeel van Hollywood in het programma van dit jaar is opmerkelijk gering, met uitzondering van de slotfilm Godzilla en de openingsfilm Primary Colors. Deze dwarse satire van Mike Nichols flopte inmiddels daverend in Amerika, om redenen die waarschijnlijk niet met de kwaliteiten van de film te maken hebben. Op vileine, maar nooit onsympathieke wijze behandelt Nichols, op basis van een anoniem gepubliceerde, door de journalist Joe Klein geschreven roman, de presidentiële verkiezingscampagne van de charismatische gouverneur van een kleine zuidelijke staat, die chantabel is omdat hij maar niet met zijn fikken van de vrouwen af kan blijven. In de vertolking door John Travolta van gouverneur Jack Stanton en door Emma Thompson van zijn over alles meebeslissende echtgenote, lijdt het weinig twijfel dat de film over Bill en Hillary Clinton gaat. Maar Nichols en Elaine May, zijn ex-vrouw met wie hij in de jaren zestig een vlijmscherp komisch duo vormde, stellen niet in eerste instantie de vraag aan de orde of Clinton al dan niet deugt; hij is in hun ogen een naïeve en opportunistische wereldverbeteraar, die altijd positief wil blijven denken. Het gaat vooral om de desillusie van diegenen in zijn campagnestaf, zoals een veterane van de McGovern-campagne uit 1972 (Kathy Bates als een terloops lesbische troubleshooter) die definitief ontdekken dat politiek bedrijven niet mogelijk is zonder vuile handen te maken en met dat besef niet goed kunnen leven. Primary Colors is een wijze en subtiele comédie de moeurs, met meer nuances dan je uit Hollywood zou verwachten, en daarom wellicht een ideale openingsfilm voor een festival dat een brug wil slaan tussen de Europese en de Amerikaanse film.