NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Het Eurovisie Songfestival was altijd al populair in de homoscene. Dit jaar was echter wel heel speciaal. Met Dana International voor Israel en campy Guildo Horn voor Duitsland.

JAPKE-D. BOUMA

Een rookwolk, een flits en daar stond ze, de zoveelste in een lange rij van Songfestivaldeelnemers, Dana International. De televisiekijker zag een exotische schoonheid in een jurk met blote schouder en hoorde een doorsnee discodreuntje dat met kraaivalse stem ten gehore werd gebracht. Voor haar schare volgelingen in de Birmingham Arena was dat anders. Zij zagen een godin opstijgen naar de Olympus. Het voetvolk was stil in aanbidding.

Het was enorm enerverend, afgelopen week in Birmingham. De voornamelijk uit homoseksuelen bestaande clan rondom de Israelische winnares Dana International had er een dagtaak aan. Overal volgden ze haar, de enige diva die het festival telde. Overal zegen ze in aanbidding neer, overal schreeuwden ze zich de longen uit het lijf en zwaaiden met hun vlaggen. Op elke repetitie waar zij verscheen, op elke persconferentie waar ze zichzelf lanceerde. Niet dat het voor hen altijd even gemakkelijk was. Soms kwam Ze niet opdagen, of was Ze te gespannen of geschokt om aan haar verplichtingen jegens de organisatie te kunnen voldoen. Soms had Ze heur haar opgestoken. Soms zong Ze goed. Vaker zong Ze vals. Maar Dana was het waard. Dana was meer dan een deelnemer. Ze was als Israelische transseksueel tevens een politiek statement dat streed voor de acceptatie van homoseksuelen, vrouwen en andersdenkenden. Ze liet niet na dat keer op keer te benadrukken. Bij de naar schatting 300 miljoen kijkers die zich over heel Europa voor de televisie hadden geposteerd maakte ze indruk met haar boodschap. Voor het eerst in de geschiedenis van het festival mocht de bevolking via de telefoon zelf stemmen. Tot grote woede van de orthodoxe joden in Israel, koos men massaal voor Dana.

Edsilia Rombley, die met een indrukwekkende vertolking van het lied Hemel en Aarde voor Nederland uitkwam, behaalde maar liefst 151 punten en eindigde daarmee als vierde, de beste prestatie sinds Teach Ins Ding a Dong in 1975. En dankzij dat resultaat mag Nederland volgend jaar in Tel Aviv meedoen.

De argeloze festivalganger keek de ogen uit in Birmingham. Mogelijk was het tot hem doorgedrongen dat het Songfestival al jaren heel populair is in homoseksuele kring. Maar hoever die liefde ging, had hij zich nooit zo gerealiseerd. Paul de Leeuw, de bekendste Nederlandse aanhanger van het muziekfestijn blijkt slechts een discipel van een beweging die de hele wereld omvat. Als je de liedjes wegdacht, waande je je deze week in Birmingham op een Gay Pride Parade.

Eurosong, de internationaal erkende Eurovisie Songfestival Fanclub, fungeerde in Birmingham als de bovenwereld van de gay-movement. Folders, boeken, scoreborden tot ver in de prehistorie van het festival. Foto's, logo's en weetjes, heel veel weetjes. Wie er gewonnen had in 1989 (Riva met Rock Me); welke taal het vaakst had gewonnen (Frans, 15 maal), dat de Zwitserse deelneemster ooit in een pornoblaadje had gestaan, en natuurlijk dat Eurovisie presentatrice Ulrika Jonsson nooit ondergoed droeg. ,,Ik weet niet waarom het festival zo populair is in de gayscene'', zegt Ivor Lyttle, de Duitse gedelegeerde voor Eurosong. ,,Ik denk dat het de glitter, de kitsch, de scoreborden en de glamour is.'' Ook het Duitse podiumbeest Guildo Horn zorgde voor veel vreugde bij de homoseksuele fans. Een man die platen maakt onder titels als Wunder gibt es immer wieder en Ein Lied kann eine Brücke sein. Een man die claimt dat hij op de begrafenis van Schlager-koning Roy Black in 1991 door diens geest bezeten werd en sindsien op een 'missie voor tederheid' is. Zijn band heet de Orthopdische Strümpfe, omdat 'ze hem warmte en steun geven'. ,,We need so much more colours'', verklaarde hij zichzelf nader. ,,Als dit doorzet moeten we volgend jaar maar eens aan goochelaar Hans Klok denken als kandidaat'', had de Nederlandse dirigent Dick Bakker spottend opgemerkt. Guildo en Dana hadden het gemakkelijk in de eindeloze rij van kleurloze deelnemers die dit jaar, een paar uitzonderingen daargelaten, het festival bevolkten. Anders Berglund, voor de dertiende keer dirigent voor Zweden, had het festival in de wandelgangen al 'een Mahlersymphonie' genoemd, zo saai was het allemaal. De kleffe Spanjaard Mikel Herzog, die met zijn kwijllied veel weghad van de zoetgevooisde smartlappen-zanger Glenn Madeiros. De inzending van Macedonië leek afkomstig uit de legendarische sketch van Van Kooten en de Bie over Bob van der Bibs op het Songfestival in het Tsjechische Gletschjewitsche. De slaapverwekkende, in kaarslicht met schelle stem gezongen ballad van Malta.

Bij de Nederlandse delegatie werd niet voor niets al voorzichtig gesproken over een mogelijke plek om het festival te accommoderen als we zouden winnen (Ahoy', het MECC en het Gelredome). Maar ja, achteraf was Edsilia natuurlijk al die tijd kansloos geweest. Hoe hoog ze ook stond bij de bookies, hoe krachtig haar stem ook was, of hoe ontroerend ook haar R&B-uitvoering van Amazing Grace. Met haar ogen gesloten tijdens die ene repetitie, in joggingbroek, op ongemakkelijke hoge gouden hakken. Dana International was van hoger gezonden.