NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Een vrouw: ,,Het wordt langzaam iets erger. Het ging laatst over Weesp, ik dacht: waar ligt Weesp ook weer?''

Een man: ,,Een straat in mijn omgeving? Er zijn er zoveel...''

Een vrouw: ,Er zijn zulke vreemde dingen in mijn hoofd dat je denkt: zou er wat zijn?''

Een man: ,,Ik heb moeite met cijfers. Ik ben hoofdredacteur geweest. Ik had een heel goede hoe het ook weer... woordenschat. Daar is weinig van over.''

Een man: ,,Hoe heet ook weer het ding waar je dingen in opbergt?''

Aangrijpende flarden uit interviews met aan de ziekte van Alzheimer lijdende patiënten, die Zembla uitzond in een reportage over 'de geheugenpil'. Het betreft een pil die binnenkort door enkele farmaceutische fabrikanten op de markt zal worden gebracht. Toevallig sprak ik een poosje geleden met een aantal mensen over zo'n pil. Moesten we een ons dierbare persoon bij wie de dementie genadeloos oprukt, aan zo'n pil blootstellen? Was het niet een doorzichtige manier om onszelf valse hoop te geven? En maakten we de betrokkene er niet alleen maar méér mee in de war? Want hij besefte soms wel degelijk dat er iets met hem mis was. Had hij niet steeds hardnekkig geweigerd zich aan een geheugenonderzoek te onderwerpen?

Onze scepsis overheerste, en we lieten het onderwerp verder rusten. Het heeft ook iets van hoogmoed te denken dat het leven zich steeds maar laat verslaan door een pil. Op het RTL-Nieuws hoorde ik gisteravond ook nog een pleidooi voor 'de afslankingspil'. ,,Het lijkt me wel wat'', zei een vrouw, ,,dan kan ik weer eten wat ik wil.'' Je schijnt er diarree en zelfs borstkanker van te kunnen krijgen, maar je gaat het graf in met volgevreten darmen én een slanke taille. Voor een mooie dood moet je wat overhebben. Zembla zette de broodnodige vraagtekens bij de geheugenpil. De ziekte werd er niet door genezen, hooguit vertraagd. ,,U krijgt een half jaar respijt'', zei een arts tegen een patiënt, ,,en daarna gaat het ziekteproces weer zijn gang.'' Het klonk als het blij maken van iemand met een dode mus, of op zijn minst een halfdode mus.

De neuroloog Van Gool van het AMC pakte zijn collega's pittig aan. ,,Het gaat om heel marginale effecten die door de farmaceutische industrie worden uitvergroot. Het is volstrekt onduidelijk of iemand straks nu wel of niet zijn girootje kan invullen of met zijn kleinkinderen op stap kan gaan. Het gaat hier om 160.000 mensen die - mét hun omgeving - radeloos zijn, een gemoedstoestand die de farmaceutische industrie goed kan gebruiken.''

Mijn intuïtie (,,mijn buikgevoel'', zei iemand onlangs op tv) kiest voor het standpunt van Van Gool, al bleek hij niet helemaal belangeloos. Hij is zelf bezig met experimenten waarbij Alzheimer-patiënten met een ontstekingsremmer voor reumapatiënten worden behandeld. Maar hij stelde zich wat betreft mogelijke resultaten aanzienlijk bescheidener op dan zijn collega's van de geheugenpil.

Ouder worden gaat nu eenmaal van au. (De ziekte van Alzheimer kun je overigens ook op jonge leeftijd krijgen.) Catherine Keyl had in haar praatprogramma op RTL 4 vier vrouwelijke columnisten van middelbare leeftijd om zich heen verzameld: Emma Brunt, Yvonne Kroonenberg, Tineke Beishuizen en Lisette Thooft. Het ging over liefde, ouder worden en de dood.

Alleen Thooft bezag de toekomst met onbekommerd optimisme. ,,Ik word alleen maar gelukkiger en mooier, als ik in de spiegel kijk denk ik: gewoon hartstikke leuk.''

Dat vonden we allemaal hartstikke fijn voor haar, maar het nadeel van positieve boodschappen is dat ze zo snel vervelen. Gelukkig is vooral Emma Brunt nooit te beroerd om wat roet in het eten te gooien. Ze constateerde dat eenzaamheid op hoge leeftijd niet te voorkomen is, en dat we ons geen raad weten met de doodsangst van veel oude mensen. Dat was hartstikke waar.