NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Tv-presentatrice en ex-Dolly Dot Angela Groothuizen:

'Noem mij maar benefietkoningin'

Jutta Chorus
Ze had de slotzin al klaar voor als het zou tegenvallen. Maar presentatrice Angela Groothuizen haalde in een tv-show deze week 2.491.091 handteke- ningen voor Amnesty International op. 'Ik heb een talentje voor het effectief overbrengen van korte boodschap- pen.' Een gesprek over Mies, hongersnood en de Dolly Dots. 'Het was vooral erg om idool te zijn, want als idool ben je een sukkel.'

Een van mijn beste vriendinnen is ernstig ziek. Toen ik het hoorde, flapte ik er uit: 'wat ben ik blij dat ìk het niet ben'. Ik schrok ervan. Kennelijk kan ik alleen een wezenlijk mededogen voelen als ik me realiseer dat ik zelf gespaard ben gebleven. Dat een ander is getroffen. Zou dat mijn inzet verklaren voor mensen die het minder hebben? In dat geval ben ik een bange poeper met een schuldgevoel.

,,Acht jaar was ik toen de juf vertelde over de joden in de Tweede Wereldoorlog. Ze liet foto's zien van magere mensen. Thuis vroeg ik aan mijn moeder: 'ben ik joods?' 'Nee', zei mijn moeder, 'je bent katholiek'. Ik was opgelucht, maar ook voelde ik me voor het eerst onveilig.''

Vorig weekeinde haalde Angela Groothuizen (38) tijdens de jubileumuitzending van de AVRO 2.491.091 steunbetuigingen op voor Amnesty International. Ze had met de makers van De Uitdaging een maand lang vlooienmarkten, dorpspleinen en stadions afgestroopt om een miljoen handtekeningen te verzamelen. ,,Lieve mensen'', riep de presentatrice: ,,Nederland heeft laten zien dat het staat voor de mensenrechten.'' Ze had een slotzin achter de hand voor als het resultaat zou tegenvallen: 'We zijn gestrand op 900.000, maar dat betekent toch dat 900.000 mensen heel bewust voor de mensenrechten hebben getekend'. Die behoedzaamheid was overdreven. Een kijk- en luisteronderzoek van de AVRO had het eerder dit jaar al aangetoond: als Groothuizen meedoet, zal het wel deugen. Alleen op haar hoogzwangere verschijning kwam kritiek binnen bij BV Groothuizen. Moest ze zich nu zo nodig in die nietsverhullende bonbonjurk vertonen? Dat gekoketteer met die buik. En waarom deed ze niet eens wat aan dat loshangende haar nu ze moeder was?

Groothuizen woont met vriend Rob Mooij en dochter Lola (2,5) vijf hoog in Amsterdam-Zuid. Gedrapeerde gordijnen, een Boeddha-beeld met een fonteintje ervoor en een kussenrijke zithoek. Ze zoekt de speen van Lola. Met haar handen op haar buik loopt ze drie keer het appartement door. Het hoofd geconcentreerd naar voren en een frons tussen linkeroog en neus. Op de keukentafel staat een bos tulpen, gekregen van Mies Bouwman op de dag van de finale. 'Met z'n tweeën lukt alles' staat er op het kaartje.

,,Ik neem alles van Mies aan. Toen ik net bij de televisie kwam, zei ze: 'Je intuïtie is goed. Trek je van niemand wat aan. Volg je eigen spoor'. Ik hou van Mies. Ze is echt niet braaf. Ze was de menselijke factor van de AVRO . In dat opzicht lijk ik wel op haar. Ik hou ook van de gewone dingen van het leven: mijn gezin, het moederschap. Daardoor sta ik heel dicht bij de mensen die in mijn programma's komen. Ik ben niet aangetast door mijn bekendheid. Daar heb ik mijn best voor gedaan, want negen jaar Dolly Dots, negen jaar lang de wereld zien door de ramen van een limousine, is nogal een aanslag op je persoonlijkheid.

,,Ik heb een vrij traditionele inborst ontdekte ik na de geboorte van Lola. Verwacht van mij geen supervrouw-act. Ik ben er niet op uit mijn privé-leven in alle bochten te wringen zodat mijn carrière volgens vooropgezet plan kan verlopen. Daar wil ik eerlijk over zijn. Eigenlijk zou ik het liefst thuis zitten bij mijn kind. En als ik een miljoen op de bank had, deed ik dat ook.

,,Anderhalf jaar geleden stapte ik elke avond huilend in de bus. Daar ging ik weer het land in met mijn muziektheater, terwijl Lola haar handjes naar me uitstrekte. Ze had last van verlatingsangst. Rob moest als televisieregisseur drie maanden voor opnamen naar Amerika. Mijn show liep niet lekker en ik dacht: dit kan toch niet de bedoeling zijn? Het was gewoon niet leuk. Ik doe het voorlopig ook niet meer.

,,Je moet ook niet de rock-and-rollartiest uit willen hangen als je kinderen hebt. Zo is het. Dat stadium heb ik gehad. Ik ben behoudender geworden de afgelopen jaren. Er is nu iemand die op me rekent, iemand van anderhalve turf hoog.''

Sinds ik talkshows en spelprogramma's presenteer, ben ik me vreselijk verantwoordelijk gaan voelen. Niet alleen voor Lola. Voor mijn publiek. Er schuilt toch een heel braaf mens in me. Ik ben niet bepaald meegaand, zelfs erg gesteld op mijn vrijheid. Ik ga niet iets doen, omdat ik denk dat de kijker dat van mij verwacht. Maar ik moet me wel gedragen. ,,In elke aflevering van De Uitdaging proberen we in een beperkte tijd een wens te vervullen. Geen particuliere verwen-wensen, maar sociale projecten. Een speeltuintje in een achterstandswijk, een kinderboerderij, een soos voor geestelijk gehandicapten. We hebben zelfs een heel weeshuis in Roemenië gerenoveerd. Zo'n onderneming drijft op ouderwetse krachten als eendracht en solidariteit. Van buurtbewoners, aannemers, leveranciers. En dan gebeurt er een wondertje. Ik ben de mentale directrice. Ik ren in plastic pakken door het beeld met een mobiele telefoon aan mijn riem. ,,Ik heb een voorbeeldfunctie, daar ben ik me van bewust. Geen ordinaire scheldpartijen op straat, niet grof doen, niet door rood rijden. Het kost me niet zoveel moeite. Ik durf amper auto te rijden en ik heb dat morele besef aan mijn reet hangen zo onderhand.

,,Tot drie jaar geleden heb ik veel geblowd. Zeven jointjes in mijn mik en dan moest de avond nog beginnen. Ik dronk soms een fles wijn per dag en ik slikte drie keer per jaar een pilletje. Met Koninginnedag, met Nieuwjaar en op mijn verjaardag. Dat was lekker, maar ik kon geen maat houden. In die tijd bezocht ik voor mijn praatprogramma Sex met Angela tientallen middelbare scholen. Ik schrok van de hoeveelheid drugs die leerlingen gebruikten. 'Laat ìk dan tenminste stoppen', nam ik me voor. Ik moet die jongeren die het liefst op maandagochtend al stoned zijn niet op verkeerde ideeën brengen.

,,Al zou ik me het succes ervan niet gauw toeëigenen, ik ben het gezicht van zo'n Amnesty-actie. Een jongetje uit Den Haag heeft vier weken lang na schooltijd handtekeningen opgehaald bij de uitgang van de bioscoop. Zevenhonderd. Hij heeft ze verzameld voor Angela. Zo werkt het.

,,Noem me maar benefietkoningin. Ik heb mijn naam aan zoveel goede doelen verbonden. Het Aidsfonds, het Nationaal Revalidatiefonds, UNICEF , allerlei Derde-Wereldorganisaties. Ik span me alleen niet in voor dieren. De dierenliefde in Nederland is al zo enorm. Je kunt hier beter een hond zijn dan een bejaarde vrouw. Ik zweer het je. De dierenliefde laat ik over aan anderen. Vind je dat goed? We gaan hier liever dood in de hondenpoep dan dat we er een uitspraak over doen.

,,Als ik me ergens voor schaam is het voor hongersnood. Het is misschien niet erg origineel om daar iets aan te willen doen, maar ik voelde weer zo'n grote kwaadheid in me opkomen toen ik vanavond Zuid-Soedan in het nieuws zag. Honger wordt gecreëerd, in stand gehouden door burgeroorlogen en desinteresse en dat terwijl we de wereld vier keer kunnen voeden. Dan denk ik: dat is op te lossen. We hebben de plicht voor elkaar te zorgen. Ik word niet gauw verlamd door het idee dat een actie maar een druppel op de gloeiende plaat is.

,,Ik kan ervoor zorgen dat een zapper die geen woede voelt opborrelen bij Zuid-Soedan, er toch over na gaat denken. Ik heb een talentje voor het effectief overbrengen van korte boodschappen. Dat had ik vroeger al toen ik met kinderpostzegels langs de deuren ging. Ik had altijd de hoogste score van de klas. Mijn moeder lachte zich dood om mijn geëngageerde verkooptalent.

,,Een missie is te veel gezegd, maar ik hoop dat ik kijkers soms een sprankje gevoel voor rechtvaardigheid bij kan brengen, maar dan wel in een amusementsverpakking. Want laten we het alsjeblieft luchtig houden. De ene showmaster zoekt zijn diepgang in een kennisquiz, de ander in een talkshow. Laat mij maar lekker het sociale gezicht zijn van de televisie. Daar laat ik me graag voor misbruiken.''

Thuis hadden we de Televizier. Dat was de dikste gids. Ik kom uit een keurig Alkmaars middenstandsgezin. Mijn vader was lijstenmaker en had samen met zijn broer een winkel in schildersbenodigdheden. Totdat hij vlak voor mijn geboorte werd getroffen door een hersenbloeding en bijna volledig verlamd raakte. Die handicap heeft een zware druk gelegd op het gezinsleven. Hij was een stille man geworden. Boos, teruggetrokken en wij waren van de weeromstuit druk. Ik was de grootste druktemaker, daarom heb ik nooit echt contact met hem gekregen.

,,Hij was een schaduw van wie hij ooit geweest moet zijn. Er is een foto waarop mijn ouders staan, in hun beste jaren. Mijn vader toen hij even oud was als ik, een stralende, knappe man. Die warme vader heb ik wel eens gemist. Zo een die bij je komt zitten aan tafel en vraagt: 'naar welke school wil je?' Ik ben niet opgevoed. Mijn moeder had geen tijd en mijn vader zei consequent: 'wat vind je er zelf van?'

,,Pas veel later heb ik hem wat beter leren kennen. Toen de Dolly Dots bij ons thuis kwamen. Hij was heel frivool met die meiden. 'Kind, je kunt hartstikke lachen met jouw vader', zeiden ze. Hij was trots op ons. Dat wantrouwde ik dan weer, omdat ik moeite had met iedereen die populair tegen ons deed omdat we zo succesvol waren. Ik dacht: ja, ja, dat vind je wel leuk hè?

,,Nog steeds heeft hij de eerste strooikaart van de Dots in zijn portefeuille zitten. Die haalt hij vaak tevoorschijn om zijn dochters te laten zien. Hij is nu 87 en zit in een verpleegtehuis. Ik weet niet of hij nog alle namen kent.''

Ik heb zo vaak over de Dolly Dots verteld dat de herinnering de vertelling is geworden. Het was alsof ik negen jaar lang met vijf zussen in een kast zat opgesloten. Heel veilig, maar volstrekt ongezond. Ik heb de periode tussen mijn twintigste en mijn dertigste niet normaal meegemaakt. Tijdens de optredens waren we een geolied apparaat, zes vlooien in een zak.

,,Zes vrouwen in een lichaam. Voordeel van dat gedeelde succes was dat je ego maar beperkte groeimogelijkheden had. Als je het te hoog in je bol kreeg, werd je gecorrigeerd. Dan had je even een persoonlijke crisis. Voor die tijd dacht ik altijd dat mijn wereldbeeld behoorlijk waarheidsgetrouw was, maar bij de Dots bleek dat wat ik meemaakte tijdens een tournee vaak niet samenviel met de ervaringen van de anderen. Elke gebeurtenis kende zes lezingen. Zo hielden we elkaar in balans.

,,We behoorden alle zes tot het type meisje van hiernaast. Niet al te sexy. Wel allemaal te dik. Daarom waren onze rokjes en broekjes ook niet zo kort. ,,Het repertoire was natuurlijk vreselijk. Dat vonden we allemaal. Toen ik als ruige rockzangeres bij de Dolly Dots werd gevraagd, beschouwde ik de hele onderneming als een geintje. Ik was negentien jaar, net terug van een jaar highschool in Michigan. Ik had haast om te leven. Ik wilde ontsnappen van het Noord-Hollandse platteland. In de dancings waar ik optrad met de band van mijn broer werd stevig gevochten.

,,Toen ik die meiden zag, dacht ik: hier moet ik zijn. De sfeer was intiem. We lazen elkaar onderweg naar concerten voor uit Strepen aan de hemel van G.L. Durlacher. En toch liep het uit de hand. Ondanks onze 28 hits werden we niet rijk. Clips bestonden nog niet, dus leefden we van de optredens. We werden een keer door een manager opgelicht. Maar het was vooral erg om idool te zijn, want als idool ben je een sukkel. Ik had last van de minachting van mensen die geen fan van ons waren. Je fans zijn idolaat, de rest van de wereld is bot.

,,Ik had geen vrienden meer buiten de groep, ik leed aan straatvrees en durfde de telefoon niet aan te nemen omdat er elke dag wel een gek belde. Op het laatst waren we zo op elkaar aangewezen dat we bang waren om zonder elkaar verder te moeten. Ik woonde dan wel in Amsterdam, maar ik was voor mijn 31ste nog nooit in de tram geweest. Ik kon niet koken en ik had al die tijd geen boodschappen gedaan.''

Ik heb me uit de popmuziek teruggetrokken. Ik volg de housescene nog op afstand. Als ik vijftien jaar jonger was geweest, had ik zelf triphop gemaakt. Dat is het betere werk. De laatste keer dat ik naar een houseparty ging, is ook al weer zo'n tijd geleden. Soms schaam ik me over mijn onwetendheid. Ik kwam laatst Marco Borsato tegen. 'Hoe is het met jou', vroeg ik. 'Wat ben je aan het doen?' Blijkt hij al veertig weken op één te staan in de hitparade.

,,In de tijd van de Dolly Dots was mijn hoogste doel te laten zien hoe goed ik kon zingen. 'Kijk eens, ik kan hoog en nog hoger. Ik kan heel hard. En ik ben geen debiel omdat ik in een meidengroep zing'. Dat was in een keer afgelopen. Ik fietste naar huis na een van de laatste concerten en ik had genoeg van mijn eigen behaagzucht. Er was altijd wel een tante die iets afkeurde.

,,Het interesseert me niet wat iemand van me vindt. Als ik merk dat iemand me niet mag, zeg ik dat gewoon: 'Je vind me eigenlijk vreselijk hè? Mag hoor'. Dat praat wat makkelijker. Ik vind het wel belangrijk dat mijn televisiegasten zich veilig voelen bij mij. Dat is mijn verantwoordelijkheid. Als iemand ontspannen is, is ie mooier. Dan gaat hij open. Daarover verschillen televisiemakers van mening. Willibrord Frequin vindt het lekker als zijn gasten in nood zijn. Ik houd niet van dat soort effectbejag. Je moet zorgvuldig met ze omgaan.

,,Ik ben een vreselijk uitbundig mens, maar ik ben soberder geworden. Ingehouden, ik verklein het drama. Zoek het gevoel op. En toch moet ik nog steeds braken als ik een uitzending terug kijk. Als je twintig jaar je kop op de buis ziet, denk je: wegwezen met die vrouw. Die eeuwige frons tussen mijn ogen. En jezus, Groothuizen, wat ben je dik geworden.''