NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Frits Abrahams
Ze wachtte op haar man. Niet als de junkie uit het liedje van Lou Reed, maar als een moderne, jonge vrouw die nog altijd in de romantische liefde gelooft.

Onderwijzeres Karin de Groot, 32 jaar oud, stak haar verlangen niet onder stoelen of banken. ,,Ik wacht al veertien jaar'', vertelde ze, ,,sinds ik bij mijn ouders weg ben. Maar ik ben nog nooit iemand tegengekomen bij wie het van twee kanten kwam. Nee, ik heb zelfs nog nooit een vriend gehad.''

Frans Bromet interviewde haar - ditmaal zonder Peter van Ingen - voor de VPRO-serie ,,Wat is nou...'', die ook volgende week over het thema 'wachten' zal gaan. Hij deed het goddank zonder ironie, want als zich ooit iemand in een interview - om die vreselijke uitdrukking gemakshalve toch maar even te gebruiken - 'kwetsbaar heeft opgesteld', dan is het Karin wel.

Wie durft in het openbaar van zichzelf te zeggen dat zij/hij nooit een vriend/vriendin heeft gehad? Wie durft dan ook nog toe te geven niets liever te willen dan dát, omdat het alleen thuiskomen na een bezoek aan vrienden (met kinderen) op den duur wel erg zwaar wordt?

Karin zei het, zonder zelfbeklag en zonder pathos. Ze geloofde nog altijd in haar kansen. ,,Ik heb me nu tot een relatiebureau gewend. Dat is rustiger. Zij zoeken voor mij. Ik kan nog heel lang wachten.''

De vertwijfeling van de Iraanse asielzoeker Saïd stak daar schril bij af. ,,Ik kan niet mijn hele leven blijven wachten'', zei hij. ,,Soms ben ik bang dat ik ontplof, dat ik het opgeef.''

Waarom is Saïd ongeduldiger dan Karin? Misschien wel omdat zijn ideaal zoveel tastbaarder is: hij bewoont het al, maar toch kan het hem elk moment weer ontnomen worden.

Bromet zou ik voor dit programma graag in gesprek hebben gezien met Mazarine Pingeot, de buitenechtelijke dochter van Mitterrand. Hoe vaak in haar jonge leven had zij op haar vader moeten wachten? Het werd niet duidelijk uit het interview dat de Franse televisie haar ten slotte mocht afnemen en dat in verkorte weergave door Netwerk werd uitgezonden.

Mazarine had als voorwaarde gesteld dat er niets over haar vader zou worden gevraagd. We krijgen dan als kijker het zeer onbevredigende 'Emily-effect', genoemd naar de vermeende vriendin van een bekende kroonprins over wie ook nooit vragen mogen worden gesteld. De affaires krijgen er een hoge mate van clandestiniteit door. Emily wordt bij koninklijke feestjes naar de dienstvertrekken van het personeel gesmokkeld, Mazarine en haar moeder werden decennialang tot staatsgeheim verklaard.

En waartoe in vredesnaam? Eens komt alles tóch uit. Mitterrand verdenk ik van egoïsme. Hij is nu veilig dood, maar zijn dochter zit met de lasten. ,,Al die roddelblaadjes en vreselijke journalisten die me maar bleven achtervolgen'', zuchtte ze. Gelukkig had ze nu voor de promotie van haar debuutroman een iets minder vreselijke journalist bereid gevonden haar niets te laten zeggen. Ook geleende roem heeft voordelen.

Sonja Barend had eerder op de avond een boeiend onderwerp bij de kop: twee elkaar tegensprekende getuige-deskundigen bij de zaak van de Haagse verplegers. De ene klinische farmacoloog vond dat een bepaald medicijn tot permanente bewusteloosheid leidde, de andere relativeerde dat. Bij de rechters gaf het oordeel van de laatste de doorslag. Een Amsterdamse rechter vroeg begrip, maar hij zal niet de indruk hebben kunnen wegnemen dat rechtspraak een element van gelegitimeerde willekeur bevat. Dat element is groter dan betrokkenen willen toegeven en buitenstaanders beseffen.

Ik moet in mineur eindigen. Het Humanistisch Verbond zond een documentaire uit over het leven van de Russische schrijver Isaak Babel. Groot schrijver, boeiend leven (veel kinderen bij verschillende vrouwen - zie verder onder Mitterrand). Jack Janssen had een uurtje om dat leven in kaart te brengen, maar het lukte hem in geen enkel opzicht. Het was een chaotische film waarin Babel een schimmige figuur bleef, alle verklaringen van een zijner weduwen en zijn kinderen ten spijt.