NIEUWSSELECTIE  
  KORT NIEUWS  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
In een omslagverhaal deze week van HP/De Tijd over 'Het leuke leven van de thuisvrouw' schrijft Liesbeth Wytzes: ,,Er is een permanente strijd aan de gang tussen degenen die vinden dat ze het recht hebben om thuis te blijven, zij die van mening zijn dat iedereen een betaalde baan buitenshuis moet zoeken, aanhangers van de crèche, voorstanders van het oppasgezin, de au pair, de oppas thuis.

De tolerantie die in de jaren vijftig zo gemist werd, is in onze tijd nog veel verder te zoeken. Wie er nu voor kiest om huisvrouw en moeder te zijn, wordt door werkende vrouwen met minachting bekeken. En wie een baan buiten de deur heeft, krijgt meewarige blikken van moeders die wel de tijd hebben om thuis met de theepot de kinderen op te wachten.''Kortom, het is nooit goed of het deugt niet. In dit artikel komen moeders aan het woord die met werken zijn opgehouden omdat ze de combinatie werk-gezin niet langer konden volhouden. Het zou om een trend gaan onder goed opgeleide vrouwen: het zogenaamde 'Pessersgolfje', genoemd naar de columniste Dorien Pessers. Een moeder zegt in de HP: ,,Er zijn volgens mij vast veel werkende moeders die ook wel zouden willen stoppen, omdat ze best in de gaten hebben dat ze dat eerste 'mama', dat eerste tandje missen. Maar vaak kunnen ze niet meer terug. Ze hebben dat kind, en een dure hypotheek op twee salarissen.''

De IKON bracht gisteren in Het andere gezicht onder de titel Dertig, 't is niet nix een boeiende reportage over een jong gezin die perfect aansloot bij het omslagartikel van de HP. Het is een aanwijzing dat het onderwerp kennelijk nogal 'leeft', het lijkt geen door journalisten bedacht verschijnseltje. In de reportage van de IKON draaide het om het gezin van een officier van justitie (Monique Lolkema) en een advocaat (Marc le Belle). Sinds zij twee kinderen hebben, moeten zij ervaren dat ze nauwelijks meer aan zichzelf toekomen. ,,Waar ik het meest moeite mee heb'', zegt Monique, ,,is dat de tijd zo gelimiteerd is. Je kunt nooit zeggen: ik doe een uurtje niks. Ontspanning is er alleen in de vakantie.'' Voor haar was het vanzelfsprekend dat ze ging werken. ,,Ik kan niets ontlenen aan wat mijn man is. Ik zou er erg veel moeite mee hebben als mijn werk zou wegvallen.''

De interviewer, Ida Overdijk, stelt haar op een bepaald moment een interessante vraag: ,,Ben je gelukkiger dan je moeder?'' Het antwoord blijkt niet zo eenvoudig. ,,Voor een deel wel'', zegt Monique met enige aarzeling, ,,zij heeft niet de kans gehad om meer van haar leven te maken. Ik ben wel gelukkiger, maar ik heb ook meer problemen omdat wij zoveel moeten.''

Vervolgens kregen we te zien wat zij dan precies 'moeten': alleen al als kijker raakte je er bijna in ademnood van. Ontbijten met de kinderen, met dikke tassen naar het werk, een lange dag als officier of advocaat, de kinderen van de crèche halen, koken, de kinderen naar bed brengen, en dan voor het slapen gaan nog wat papieren bekijken voor de volgende dag. ,,We leven volgens een programma waarvan we zelf de sluitpost zijn'', constateert Marc. ,,Natuurlijk wringt dat soms.''

Dan maar minder werken? Beiden betwijfelen of dat voldoende soelaas zal bieden.

Monique: ,,Ik ga drie dagen per week werken, en ik zie er erg naar uit, maar misschien word ik er veel gestresster van, omdat ik in die tijd toch dezelfde hoeveelheid werk moet doen.'' Marc die een dag per week thuiszit, heeft die ervaring al: ,,Ik heb nu meer stress dan wanneer ik vijf dagen per week zou werken.''

Wat opvalt, zowel in het HP-artikel als in de IKON-reportage, is dat het toch steeds weer de vrouwen zijn die in deze situaties voor het gezin kiezen. ,,Marc heeft niet de ambitie om minder te werken'', zegt Monique, ,,ik heb zelf ook meer behoefte om meer thuis te zijn.'' Marc verwelkomt die behoefte net iets te gretig: ,,Ik dacht niet dat jij zo carrièreplannerig was.'' Monique schudt verbaasd het hoofd: zó had ze het nou ook weer niet bedoeld. Het was een beetje wensdenken van Marc. Zijn generatie mannen houdt van een geëmancipeerde vrouw die én werkt én de kinderen opvangt én 's avonds de Bokma koud houdt. Het zal steeds moeilijker worden om die vrouw te vinden.