Gesprek met Zilveren Beer-winnaar
Samuel L. Jackson

De Amerikaanse acteur Samuel L. Jackson werd bekend als de met bijbelteksten strooiende killer in 'Pulp Fiction'. Voor zijn rol in Tarantino's nieuwe film 'Jackie Brown' kreeg hij vorige week een Zilveren Beer op het Filmfestival van Berlijn.

Door HANS BEEREKAMP

BERLIJN, 25 FEBR. ,,Lucky!'' jokt Samuel Leroy Jackson (49) als antwoord op de vraag, waar die L. in het midden van zijn naam toch voor staat: ,,That's my middle name, zeggen ze'', voegt hij er schoorvoetend aan toe. Een dag voor een van de vele groepsinterviews in Berlijn, ter gelegenheid van de Europese première van Quentin Tarantino's Jackie Brown, heeft Jackson op de persconferentie al uitgelegd dat de basis van zijn succes in films gelegd is met zijn werk in het theater, on en off-Broadway: sinds 1976 maakte hij met onder meer Morgan Freeman deel uit van de Negro Ensemble Company. Tijdens zijn opleiding aan het College in Atlanta waar ook Spike Lee op zat, volgde Jackson een cursus spreken in het openbaar bij een leraar die hem extra studiepunten beloofde, als hij een rol zou spelen in een opvoering van Brechts Dreigroschenoper. ,,Sindsdien ben ik blijven acteren. Ik heb in geen vier jaar meer op de planken gestaan, maar in films krijg ik nog altijd theatrale rollen, van personages die veel praten. Ik zie mezelf niet als een van de belangrijkste Afrikaans-Amerikaanse sterren, zoals Wesley Snipes en Denzel Washington, maar als een gemiddeld goede acteur. Trouwens, de grootste zwarte ster is nu Will Smith van Independence Day en Men in Black: die heeft geen zwarte identiteit, maar, hoe zal ik het zeggen, misschien een groene.''Spike Lee, de regisseur die Samuel L. Jackson zijn eerste opvallende rollen gaf, bijvoorbeeld de in Cannes onderscheiden rol van een crack-verslaafde in Jungle Fever (1991), maakte zich onlangs boos over Jacksons optreden als wapenhandelaar Robbi Ordell in Jackie Brown, omdat deze iedereen in de film 'nigger' noemt. Het woord is daardoor zo ongeveer om de twee zinnen in de film te horen. Jackson verdedigt zich door de aanval te kiezen: ,,Spike Lee gedraagt zich alsof hij met overgrote meerderheid verkozen is als woordvoerder van de Afrikaans-Amerikaanse gemeenschap. Het probleem is dat ik niet gestemd heb bij die verkiezing. Het zou toch raar zijn als één Afrikaans-Amerikaanse filmartiest als enige zou mogen bepalen wie wanneer en hoe vaak het woord 'nigger' mag bezigen.''

Desondanks zegt Jackson er geen problemen mee hebben om nog een keer in een film van Lee te spelen als die hem zou vragen. Het is echter duidelijk dat hij zich ook goed thuisvoelt bij de 'verre van artistieke wijze' waarop Tarantino films maakt: ,,Quentin heeft een kinderlijke manier van films maken: het is voor hem één grote speeltuin. Quentin staat vaak naast de camera te schaterlachen, en neuriet de muziek die hij denkt bij een scène te zullen gebruiken. Bovendien schrijft hij rollen die acteurs graag spelen, omdat ze spannend en uitdagend zijn.''

Het feit dat Jackie Brown, een pastiche op de zogeheten 'blaxploitation'-film uit de jaren zeventig (volgens Jackson de eerste films, waarin zwarten een herkenbare representatie van hun eigen bestaan in de bioscoop zagen), voornamelijk personages bevat van boven de veertig, die worstelen met het ouder worden, wekt bij Jackson geen verbazing: ,,In de eerste plaats is het scenario gebaseerd op de roman Rum Punch van Elmore Leonard, en dat is een oude baas met een heel ander ritme dan Tarantino. Maar omdat Quentin zo'n cinefiel is, geloof ik dat er geen film is die hij niet zou kunnen maken. Hij beheerst alle middelen waarmee je je in film kunt uitdrukken. Mijn personage, de wapenhandelaar Ordell, komt in twee boeken van Leonard voor. In het eerste is hij jong en onstuimig, in Rum Punch heeft hij gekozen voor een relatief veilig bestaan. Een wapenhandelaar kan weinig gebeuren, bovendien weet hij precies hoeveel geld hij nog wil verdienen voor hij met pensioen gaat. Dat is bijzonder, want geld maakt mensen gek. Mensen die denken dat geld alle problemen oplost, hebben het meestal niet.'' Jackson geeft toe dat de een miljoen dollar die Ordell nastreeft, naar huidige maatstaven niet zo veel meer is om stil van te gaan leven. Vermoedelijk krijgt Jackson zelf al meer per film, zoals volgend jaar voor de nieuwe Star Wars-aflevering waarin hij een Jedi-ridder speelt. Hoe heeft een Hollywoodcarrière het leven beïnvloed van een theateracteur, die vroeger Laurence Olivier en Peter Sellers als helden had? ,,Mijn vrouw (actrice LaTanya Richardson - HB) en ik zijn een paar jaar geleden van New York naar Los Angeles verhuisd, overigens omdat zij daar een televisieshow ging doen. Nu heb ik het nooit meer koud, maar Los Angeles is wel een cultureel niiemandsland. Ik kan ook nooit meer naar mijn vrienden in het theater kijken. Maar in New York speelde ik geen golf, en dat maakt veel goed.''