In: 36 theaters

Boksend op zoek naar de kidnapper

Door DANA LINSSEN
Het is dat het script van Things to Do in Denver When You're Dead (1995) ruim voordat Reservoir Dogs (1991) van Quentin Tarantino uitkwam werd geschreven, want anders zou Gary Fleders debuutfilm (met zijn spitse dialogen en razendsnelle geweldserupties) beslist enig epigonisme moeten worden verweten.

Dat voordeel van de twijfel kan hem in het geval van Kiss the Girls niet worden gegeven. Het is een seriemoordenaarsfilm die stevig wortelt in de traditie van Silence of the Lambs en vooral schatplichtig is aan het ijzingwekkende Se7en. Met die laatste film heeft Kiss the Girls ook een hoofdrol van Morgan Freeman als kalme en vasthoudende rechercheur gemeen.

Fleder baseerde zijn tweede speelfilm op de gelijknamige roman van James Patterson (in Nederland verschenen als De regels van het huis). Freeman speelt forensisch psycholoog Alex Cross die door de ontvoering van zijn nichtje betrokken raakt bij de opsporing van een in de bossen van North Carolina opererende seriekidnapper. Hij werkt daarbij samen met aankomend arts Kate (Ashley Judd), die aan de zich Casanova noemende misdadiger wist te ontsnappen en de enige is die hem kan identificeren. De vermenging van persoonlijke motieven en professionele interesses in deze zaak is een sterk verhaaltechnisch gegeven dat door Freeman consequent wordt uitgespeeld. Verder is de film vooral een degelijk geconstrueerde whydunit, waarin het ontrafelen van de motieven van de dader de enige manier is om hem te pakken te krijgen. Dat levert beslist de nodige spanning op, want net zoals in Silence of the Lambs en Se7en word je zo als toeschouwer gedwongen je in te leven in de drijfveren van een moordenaar.

Kiss the Girls is een fysieke film, waarin veel wordt gebokst, gebasketbalt en vooral door ondoordringbaar woud gerend. De camera zit achtervolgers en achtervolgden steeds dicht op de hielen, waardoor het beeld benauwend tegen bomen en takken aanzwiept. Door dit soort claustrofobische scènes af te wisselen met nonchalante overzichtshots van politiebureau's, ziekenhuistaferelen of persconferenties en andere situaties waarin veel mensen tegelijk aanwezig zijn, ontstaat een beklemmende sfeer waarin iedereen die net iets te lang in de richting van de camera kijkt de dader kan zijn.

Maar hoe adequaat Fleder de spanning ook opbouwt, hij kan niet voorkomen dat de film uiteindelijk topzwaar wordt onder de vele verhaallijntjes en mogelijke motieven en daders die samen moeten worden gesmeed. Bovendien wil de regisseur ook nog eens laten zien hoe erudiet hij is door verwijzingen naar de Leopold en Loeb-zaak (die eerder onder meer als inspiratie diende voor Hitchcocks Rope en Tom Kalins Swoon) en Friedrich Fehlens Die Welt der Flagellanten. Het wekt dan ook geen verwondering dat de film aan het einde zo wankelt onder al die spanningsbogen, dat de eigenlijke ontknoping een wat afgeraffelde indruk maakt. Bovendien ben je als kijker dan inmiddels murw gebeukt door al die subjectief gefilmde achtervolgingen in het bos.