NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Tiger Release door Prime Time Video.

Palestijnse satire op video uitgebracht als een Tiger Release

Door HANS BEEREKAMP
Ruim tien jaar geleden ging het International Filmfestival Rotterdam, dat toen nog Film International heette, bijna failliet aan een uit de hand gelopen nevenactiviteit.

Toenmalig directeur Huub Bals vond het belangrijk dat de door hem geselecteerde films het hele jaar door te zien zouden zijn en kocht ruimhartig films in voor zijn distributietak. De zaak werd gered door een schuldensanering en een overname van de boedel van Film International door het Nederlands Filmmuseum. Vorig jaar besloot de huidige festivaldirecteur Simon Field zich op bescheiden schaal opnieuw aan distributie te wagen. Via het Nederlands Filmmuseum werden in 1997 drie festivalfilms (Irma Vep, Frozen en Kids Return) als Tiger Release in de theaters uitgebracht. De eerste titel van de Tiger Releases voor volgend jaar is inmiddels ook bekend: Who the Hell is Juliette? van de Mexicaanse regisseur Carlos Marcovich.

Vlak voor het festival van dit jaar kwamen de drie voorgaande Tiger Releases ook op video uit, naast drie andere films van vorig jaar, die geen uitbreng op het grote doek haalden. Twee zijn gewijd aan de serie Africa Dreaming, een serie van zes korte Afrikaanse films van minder bekende regisseurs. De derde betreft de première van een opmerkelijke film van de Palestijn Elia Suleiman (Nazareth, 1960).

Chronicle of a Disappearance (Segell ikhtif) is een deels documentair, maar vooral quasi-documentair dagboek in twee delen van een filmmaker, Suleiman zelf, die na lange tijd in New York te hebben gewoond naar Palestina terugkeert. Het eerste deel heet 'Persoonlijk dagboek - Nazareth' en het tweede 'Politiek dagboek - Jeruzalem'. In tegenstelling tot andere Palestijnse filmers bedient Suleiman zich van subtiele middelen. Waar Rashid Masharawi in zijn films armoedige vluchtelingen in elkaar laat slaan door de Israelische politie, laat Suleiman zien hoe een oude Palestijn triktrak speelt op de computer en een jonge vrouw telefonisch tracht een appartement te huren. De makelaar complimenteert haar met haar bijna accentloze Hebreeuws, maar schrikt terug als ze geen Russin maar een Palestijnse blijkt. En de Israelische politie springt in gevechtsuitrusting uit een busje om op rij tegen een muur te plassen.

Veel blijft raadselachtig in de intelligente, van zelfspot in de trant van Nanni Moretti vervulde Chronicle of a Disappearance, waaronder de titel. De film is geen pamflet, maar eerder een absurdistische satire, die de tegenstrijdigheden in de gedwongen samenleving van twee culturen signaleert. Het meest boos maakt Suleiman zich nog op de gesel van het toerisme. Een Russisch-orthodoxe priester wijst op het meer van Galilea en constateert dat waar Jezus op het water liep zich nu een 'gastronomisch riool' bevindt, met resten van door Duitsers en Amerikanen genuttigd Chinees eten. Het steeds opnieuw omvallen van een beeldje van een kameel in de souvenirshop 'The Holy Land' getuigt van een effectiever soort engagement dan de standaard-larmoyantie in de Palestijnse cinema.