NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 78 theaters.

'Girl Power' is veel plezier hebben, ook als je een film maakt

Door HANS BEEREKAMP
The Spice Girls zijn niet het enige voorbeeld in de rockgeschiedenis van een geheel door marketingtechnieken voorbereid succes. In 1966 werden bijvoorbeeld The Monkees door audities geformeerd, om als Amerikaanse tegenhangers van The Beatles te figureren in een tv-serie en in de speelfilm Head. Maar daar zat ook de bedoeling achter van regisseur Bob Rafelson om te spelen met de mogelijkheden van de media, en niet alleen plat gewin.

Het fenomenale succes van The Spice Girls, een groep van vijf zorgvuldig op hun verschillende uiterlijke kenmerken uitgekozen Engelse meiden, lijkt geen lang leven meer beschoren: niet alleen is het publiek bijna op hen uitgekeken, onderling maken ze nu ook in het openbaar regelmatig ruzie, sinds een van hen een privé-relatie aanging met geestelijk vader en manager Simon Fuller, en de anderen daar jaloers op werden.

Haast was dus geboden om Spice World The Movie nog voor de kerst in de bioscopen te krijgen. Gelanceerd in mei in Cannes en gedraaid in 43 dagen in de zomer, is die kortademigheid af te lezen aan het eindresultaat. Onder regie van Bob Spiers (bekend van de komische tv-series Fawlty Towers en Absolutely Fabulous) werd de Spicegirls-film een onsamenhangend ratjetoe van losse scènes in verschillende stijlen, concertflarden en vooral heel veel gebazel van de vijf meiden.

De door henzelf met de term 'Girl Power' aangeduide ideologie achter de groep komt kort gezegd neer op de opvatting dat je zo veel mogelijk plezier moet hebben, ook als je een film aan het opnemen bent. Dus wordt er gegiebeld, verkleed en in abstracte termen gerefereerd aan seksuele uitspattingen, zonder dat ooit ook maar een man of jongen dichter dan een paar meter in de buurt van de sterren komt. Dat zou de immers zeer jeugdige fans maar afschrikken.Ook de karaktertekening van de chique, de sportieve, de brutale, de roodharige en de kinderlijke Spice blijft volledig hangen in een herhaling van die clichés. Wel weet ik nu wie ik de sympathiekste vind, namelijk de uitsluitend in Gucci-jurkjes geklede Victoria. Zij is de enige die consequent uitkomt voor haar functie als chique barbiepop, en niet, zoals de andere vier, tracht te suggereren dat ze eigenlijk maar een gewoon meisje is. Dat is immers geen interessante informatie, als het hele bestaansrecht van de groep ontleend wordt aan het spelen van een van te voren vastgelegde rol.

Spannend is vooral de vraag of Spice World the Movie nog op tijd komt; een half jaar geleden zou elke film met The Spice Girls een geheide hit geweest zijn, nu is het de vraag of er nog voldoende fans over zijn. Begeleidende ouders kunnen hun opvoedende taak verrichten door uit te leggen wie toch al die oudere popsterren in gastrollen zijn: Meat Loaf, Elton John, Gary Glitter, Elvis Costello. Met het vaak geciteerde, eveneens los geconstrueerde A Hard Day's Night (1964) van The Beatles heeft deze film evenveel te maken als een krabbel van Picasso met een kindertekening.