NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Kriterion, Amsterdam; Haags Filmhuis; Lantaren/Venster, Rotterdam.

Dansen om het bloed van een Berberbruid

Door DANA LINSSEN
De ochtend na de huwelijksnacht van Naïma gaat het bebloede doekje dat haar maagdelijkheid, kuisheid en trouw moet bewijzen van hand tot hand onder de bruiloftsgasten. De kersverse bruid zit uitgeteld tegen de muur, terwijl de genodigden een lied aanheffen en het stukje textiel als een sjaal om het hoofd van een dansend meisje draperen. Het is een van de sterkste momenten uit de documentaire In het huis van mijn vader. De Marokkaans-Nederlandse filmmaakster Fatima Jebli Ouazzani probeert hierin de mythe van het maagdenvlies te ontrafelen en gaat op zoek naar de betekenis van het traditionele Marokkaanse huwelijk en het effect daarvan op haar eigen leven. Vooral dat laatste is belangrijk, want de film is bovenal een persoonlijke odyssee van de 34-jarige regisseuse die als tiener haar vaderlijk huis verliet omdat zij weigerde zich te laten uithuwelijken. Heeft zij - ongehuwd en kinderloos - de juiste keuzes gemaakt, zo vraagt zij zich in de voice-over veelvuldig af.

Ook hoopte Ouazzani dat de film haar weer in contact met haar vader zou brengen, een hidden agenda die niet helemaal geloofwaardig overkomt, getuige het gemak waarmee dat in de laatste minuten van de film plotseling gebeurt.

In het huis van mijn vader was een van de publieksfavorieten tijdens het International Documentary Filmfestival Amsterdam. De film biedt dan ook unieke en vaak humoristische doorkijkjes in bijvoorbeeld het leven van de altijd kibbelende grootouders van de filmmaakster en dat van de Amsterdamse Naïma die naar Marokko reist voor een traditionele huwelijksceremonie. Vooral de scène waarin vier gesluierde meisjes in een boerengehucht in afwisselend ratelend Berbers of rap Amsterdams de laatste bruidsmode bespreken is onvergetelijk.

Ouazzani slaagt er echter niet in al haar ambities waar te maken. Met name het biografische gedeelte van de film, waarin de regisseuse ook gebruik maakte van geënsceneerde herinneringsbeelden, overtuigt niet. Het is een misverstand om te denken dat voor het afleveren van een persoonlijk document de filmmaker het veelvuldig over zichzelf moet hebben.