NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

BAS BLOKKER
Als goede intenties een goede film zouden maken, dan was American me een prachtfilm. Regisseur Edward James Olmos vertelt een deel van de Amerikaanse geschiedenis dat niet vaak beschreven is: de integratie van Mexicaanse immigranten. En hij probeert daarbij de discriminatie te laten voelen, het geweld dat daarbij hoort en de behoefte aan respect die daar weer aan ten grondslag ligt. Iets van zijn bedoelingen komt wel over, maar American me wil te graag 'goed' zijn en lijkt daarbij te zeer op andere, betere films om goed te zijn.

Olmos (die de meeste tv-kijkers zullen herkennen als de pokdalige chef van Miami Vice) zelf speelt de Mexicaanse Amerikaan Santana, die we letterlijk van conceptie tot dood leren kennen. Eerst is zijn opstandigheid, zijn behoefte om respect af te dwingen, nog kinderspel: gewone dingen spannender maken dan noodzakelijk. Dus wandelt hij met zijn vrienden niet gewoon naar huis, maar lopen ze een stukje om door een 'vijandige' buurt. Resultaat: de volgende scène zit Santana in een jeugdinrichting en wordt hij verkracht op de slaapzaal.

Hij vermoordt zijn verkrachter en wint daardoor weer meer respect. Maar dat betekent wel dat hij nu naar een echte gevangenis moet. En zo dendert het verhaal verder. Wil je respect als crimineel afdwingen, dan kom je steeds dieper in de rotzooi. En Santana heeft al snel evenveel respect als een godfather. En net als in The Godfather begint de gerespecteerde boef zich af te vragen wat dit respect waard is. Een vergelijking met The Godfather, de magistrale trilogie van Francis Ford Coppola, is onvermijdelijk. Overeenkomsten dringen zich op. Een afrekening tussen bendes, die gelijk met een bruiloft plaatsheeft. Het verraad en het opofferen van vrienden en familie voor de Zaak. De filosofische (zelfs dichtende) grootgangster.

Olmos probeert, net als Coppola, iets wezenlijks te zeggen over de in de Amerikaanse samenleving ingebakken competitie. Het lukt hem wel als hij de rol van racisme in het geweld duidelijk wil maken. Maar als biografie is American me niet geslaagd. De hoofdpersoon krijgt een soap-achtige dosis drama te verwerken in nog geen twee uur tijd. En Olmos wilde hem (dus zichzelf) te snel als bekeerde boef neerzetten. Daardoor overtuigt hij niet als jonge, ijskoude gevangenisvorst - en dat had de beste episode van de film kunnen zijn. Een film die net langs zijn doel scheert.

American Me (Edward James Olmos, 1992, VS), Veronica, morgenavond, 22.20-0.27u.