NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 25 theaters.

Twee stripverhaalharten op jacht naar elkaar

Door BIANCA STIGTER
Voor de opnamen van A Life Less Ordinary begonnen, liet regisseur Danny Boyle zijn acteurs kijken naar twee klassiekers: It Happened One Night van Frank Capra, en A Matter of Life and Death van Michael Powell en Emeric Pressburger, komedies die het meest grijze bestaan nog overtuigend in een hemel veranderen.

Zo'n film wilde Boyle ook maken, en om dat waarlijk nobele streven zou je hem willen kussen. Verwaand leken zijn goede bedoelingen niet: wie een hartverwarmend scherpe komedie over heroïneverslaving (Trainspotting) kan maken, zou misschien ook wel een romantische komedie kunnen kunnen scheppen die net zo goed is als de grote voorbeelden, maar dan niet zo ouderwets. Een film die mannen en vrouwen nog net zo mannen en vrouwen laat zijn als in de jaren dertig en veertig, heeft bij voorbaat al te veel sympathie verloren.

Ouderwets is A Life Less Ordinary niet geworden. Celine (Cameron Diaz) krijgt nog steeds gemakkelijker een lift dan Robert (Ewan McGregor), maar ze hoeft er haar been niet voor te ontbloten; het gebeurt met een achteloosheid die grappig is.

Even achteloos helpt Celine de zojuist ontslagen schoonmaker Robert in het begin van de film. Als hij in het kantoor van haar rijke vader amok komt maken en wordt besprongen door vier politiemannen, schuift ze hem losjes het pistool toe dat uit een van de holsters is gegleden. Al even vanzelfsprekend zorgt ze ervoor dat Robert haar vervolgens kidnapt. Het verwende kreng en de slome dromer rijden naar een afgelegen huisje in adembenemend Utah, waar zij hem leert hoe hij losgeld moet vragen en hij voor haar een biefstuk bakt - die ze natuurlijk niet opeet, want verwende krengen eten tegenwoordig geen rood vlees meer.

De zachte man en de harde vrouw zijn bij elkaar gebracht door twee engelen. Als Diaz en McGregor niet verliefd op elkaar worden, moeten ze voor eeuwig op aarde blijven. Om deze taak te volbrengen treden de twee engelen (Holly Hunter en Delroy Lindo) in dienst van Celine's vader. Zij sporen de geliefden in spe op en brengen hen in gevaarlijke situaties, die hun gevoel moeten aanwakkeren. Op het laatst moet God zelf er aan te pas komen om de klus te klaren. Voor de rol van God had Boyle Sean Connery in gedachten. Die weigerde helaas. Nu is God alleen een stem door de telefoon.

De inspanningen van Doyle, zijn scenarioschrijver John Hodge en zijn producent Andrew MacDonald worden niet beloond. En ze hadden nog wel zo'n mooie hemel bedacht, die eruit ziet als een politiebureau waarin werkelijk alles wit is, zulke goede acteurs gekozen, zulke grappige wendingen voorzien, zo inventief gespeeld met conventies van het genre. Ze verzonnen een mooie titel, lieten Amerika in elke locatie een stripverhaal zijn en gaven McGregor soms een stripverhaalhart dat zijn strakke T-shirt uit klopt. Maar de dialogen zijn nooit spits, het verhaal wordt al snel saai, en niemand zal na afloop verzuchten was ik maar Ewan McGregor of Cameron Diaz, zoals je wel David Niven of Claudette Golbert wilde zijn. Het pijnlijkst is de musicalscène. McGregor en Diaz beginnen in een karoake-bar het lied 'Beyond the sea' te zingen en halverwege hebben ze opeens prachtige kleren aan en springen op de bar. Zij zijn dan al verliefd, maar wij worden het niet meer. Misschien laat A Life Less Ordinary zijn goede bedoelingen wel te vaak zien. Je mag ze niet zelf ontdekken.