NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
De rijdende rechter, elke dinsdag bij de NCRV, begint een wat kwiekere verschijning te worden in het Nederlandse medialandschap. Het was vroeger een nogal bedaagd heertje dat weinig tot de verbeelding sprekende zaken moest oplossen. Tegenwoordig swingt de rechter, belichaamd door mr. Frank Visser, wat meer, iets waar de invloed van de nieuwe presentatrice, Mieke van der Weij, niet vreemd aan zal zijn. Alsof de rechter in een midlife-crisis met een nieuwe gade een tweede leven is begonnen. Er is bovendien meer directe confrontatie tussen de betrokkenen, en de kijkers beginnen kennelijk steeds interessantere kwesties voor te leggen.

De rechter behandelt twee tot drie zaken, maar het gaat om de eerste: dat is de leukste. Een half uurtje zou dan ook genoeg zijn voor dit programma dat nu vijftig minuten duurt. De interessantste gevallen zijn die waarin de rechter een maatschappelijk relevante kwestie moet oplossen.

Vorige week kreeg hij te maken met de dierenbeschermende actiegroep Peta. ,,Wij koken van woede'', schreef Peta in haar krant. Dat doen actiegroepen vaker, maar in dit geval kon het woordgebruik niet toepasselijker zijn: Peta verzette zich tegen het koken van levende kreeften door een restaurant op Terschelling.

Waarom dit restaurant?

,,Een toevallige keus'', beweerde de actievoerder. ,,De actie is gericht tegen de bereidingswijze.''

,,Maar u richt het tegen mijn restaurant'', zei de eigenaresse.

Ik was verheugd. Eindelijk zou ik antwoord krijgen op een vraag die ik me al vaker had gesteld bij de aanblik van die grote aquariums in restaurants: komen de dieren, zo goed en zo kwaad als het kan, toch nog op een beetje gezellige manier aan hun einde, of kunnen we ze beter laten versterven in een Nederlands verpleeghuis?

De restauranthouder beweerde dat de kreeften weinig te klagen hadden. Hij dreef eerst een forse pin door hun middenlijf en zette ze daarna in een heteluchtoven met stoom van 150 graden. Een dodelijk saunaatje van twee minuten. Nee, vijf tot zeven minuten, meende Peta.

Als de kreeften het hier ooit voor het zeggen krijgen, hoop ik niet dat ze ons met gelijke munt terugbetalen: elke minuut lijkt me er een te veel. Een crematie ná de dood is altijd verkieslijker. Of zouden die kreeften er helemaal niets van merken? De rijdende rechter had met moeite één bioloog gevonden die zijn oordeel wilde geven. Hij beweerde dat kreeften geen weet hebben van pijnbeleving en al bij aanraking met heet water - een methode die dit restaurant dus niet toepaste - in één klap dood zijn. Ook de 'ovendood' in het Terschellingse restaurant was volgens hem 'een humane dood'.

,,Veel biologen beweren het tegenovergestelde'', zei de man van Peta. ,,Je moet het dier het voordeel van de twijfel gunnen.'' De kreeften zélf kwamen niet aan het woord, maar ik vermoed dat ze op z'n Haags tegen ons zouden hebben gezegd: ,,Krèg allemaal de kankâ.''

De rechter vond de actie van Peta niet onrechtmatig, maar hij verbood de actiegroep wél ermee door te gaan tegen déze restauranthouder: ,,Dan wordt het onbetamelijk.'' De tegenvordering van Peta - geen bereiding op deze manier van kreeften - wees hij af onder verwijzing naar het oordeel van de deskundige.

Mijn juridische lekenverstand vond het een onbevredigende uitspraak. Wordt rechtmatige actie opeens onrechtmatig als je er langer mee doorgaat? Bij deze rechter kennelijk wel. Geen wonder dat de min of meer verliezende partij, de actiegroep, aankondigde door te zullen gaan met deze acties. ,,We hebben immers niets onrechtmatigs gedaan. We zullen alleen dit restaurant verder met rust laten.''

De andere restaurants van Nederland zijn gewaarschuwd. Als Peta consequent is, komen ze allemaal aan de beurt. Een troost voor de restaurants is dat ze niet erg lang last hebben van Peta, dat nu immers gedwongen is als een vlo van restaurant naar restaurant te springen. Vlooien kunnen lastig zijn, maar kreeften redden, nee, dat zou toch eigenlijk mensenwerk moeten zijn.