R A D I O & T E L E V I S I E
|
NIEUWSSELECTIE
S e l e c t i e
Televisie
|
F I L M V O O R A F :
Tatie Danielle
HANS BEEREKAMP
Chatiliez' relatief geringste commerciële succes maakte hij tussen de twee hits in. Ook Tatie Danielle (1990) berust op sociologische overwegingen: wie vandaag de dag nog een bejaard familielid in huis neemt, al dan niet geïnspireerd door erfrechtelijke overwegingen, hoede zich voor schuldgevoelens. De stokoude tante Danielle (Tsilla Chelton) ontpopt zich in het huishouden van haar achternicht tot een waar potentaat, dat dankbaar misbruik maakt van het omzichtige respect dat de jongere generaties haar betuigen. Pas wanneer de familie met vakantie gaat, en een kordate oppas (Isabelle Nanty) lik op stuk geeft, komen er weer menselijke trekjes boven in de querulante. Chatiliez en zijn vaste scenariste Florence Quentin beproeven met wisselend succes het middel van de zwarte humor. Heel vaak blijft de komedie steken in het breed uitmeten van de meest voor de hand liggende vooroordelen over arm en rijk, oud en jong, stad en provincie. Het leukst zijn de observaties van eigenaardigheden van de Franse bourgeoisie, waar aan een 'dinner party' nooit iemand hardop zegt wat hij eigenlijk denkt en waar het serveren van kaas (mozzarella in de tomatensalade) als voorgerecht voor een doodzonde doorgaat. Veel zoden zet Chatiliez' satire niet aan de dijk; vergeleken met bij voorbeeld Chabrols studies van de bourgeoisie mist Tatie Danielle elke subtiliteit, maar zijn film is dan ook eerder een moderne variant op grover besnaarde Franse filmtradities, zoals de boulevardkomedie en de zedenklucht.
Tatie Danielle (Etienne Chatiliez, 1990, Frankrijk), Duitsl.2, 0.50-2.40u.
|
NRC Webpagina's
9 OKTOBER 1997
|
Bovenkant pagina |