NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

S e l e c t i e

Televisie

Radio

FRITS ABRAHAMS
Het zou mij niets verbazen als CDA-Kamerlid Wim Mateman thuis nog steeds op dat telefoontje van voorzitter Helgers zit te wachten. Mag hij nu wel of niet in de Kamer blijven?

Netwerk filmde Mateman gisteravond live vanuit zijn huiskamer. Of hij zich al bij zijn onvermijdelijke lot had neergelegd. Neen, in genen dele! Hij zat op het verlossende telefoontje te wachten. Hij was zelfs optimistisch gestemd, zijn partij zou toch niet zomaar afstand doen van zo'n brok ervaring? Op de achtergrond zagen we mevrouw Mateman en zoon Mateman op de bank. Ze keken naar één punt, vermoedelijk het tv-toestel waarop de pater familias commentaar gaf aan Netwerk over et cetera. Ze zaten erbij als helpers in de hoek van de ring. Pa, de George Foreman van het CDA, vocht zijn laatste titanengevecht. Hij liet zich er niet onder krijgen. Jongere generaties? So what? Hij was nog fit en helder in het hoofd, hij zou ze alle hoeken van de Kamer laten zien.

Daar ging de telefoon, net voor het einde van de uitzending! Zou het Helgers zijn, de leider met die roomse, bijna bisschoppelijke dictie? God beware Helgers. Helaas, het was iemand anders, vermoedelijk de vriendin van de zoon, die bezorgd vroeg of pa niet een beetje kon inbinden, omdat het nu wel heel erg pathetisch begon te worden.

Zo verlieten we huize Mateman. We zullen er pas over een jaartje terugkeren. Mateman is dan voorzitter van een christelijke welzijnskoepel, of een Veluwse kampeerinstelling, en hij blikt met goed gecamoufleerde rancune terug op die noodlottige dagen. Het had allemaal wat eleganter gekund, nietwaar? Maar verder: absoluut geen hard feelings. De partij en hij kunnen uiteindelijk niet zonder elkaar.

Later op de avond, in Den Haag Vandaag, mochten we al een van Matemans opvolgers verwelkomen: Jacques de Milliano, voorzitter van Artsen zonder Grenzen. ,,U heeft zulk belangrijk werk gedaan, wat zoekt u nou in de Kamer?'' vroeg Ferry Mingelen met goed gespeelde verbijstering. Een dompertje, zo'n vraag, zowel voor het gaande als het komende Kamerlid. Trouwens, ook voor de parlementaire journalist lijkt het me niet de beste vraag om zijn midlifecrisis mee te bestrijden.

De Milliano kon meteen laten zien dat Het Nieuwe CDA-Kamerlid uit louter onbaatzuchtigheid is opgetrokken. Hij wilde aan het Binnenhof 'de politieke dimensie van de ellende in de wereld aanpakken'. ,,Kunt u dat daar méér dan bij Artsen zonder Grenzen?'' vroeg Mingelen.

Jazeker, dat kon hij. Hij stelde zich vastberaden ten doel 'het engagement aan de onderkant van de samenleving vorm te geven'.

,,Heeft u wel eens in Den Haag een nota-overleg meegemaakt?'' sarde Mingelen. ,,Bent u niet bang dat u dan gék zult weghollen?''

Graag had ik Mingelen wat meer horen uitleggen over dat 'nota-overleg' dat ik tot dusver niet in Den Haag Vandaag ben tegengekomen, maar dat me veel interessanter lijkt dan het gemiddelde issue dat wél tot deze parlementaire rubriek doordringt. Hoe moeten we ons dat voorstellen? Kamerleden die, brakend van verveling, een halve dag over één komma vergaderen? Het Binnenhof als een soort open inrichting voor min of meer ongevaarlijke, maar ongeneeslijke gevallen?

De Milliano liet zich niet uit het veld slaan. Hij heeft in donker Afrika wel grotere waanzin gezien. ,,De mensen zeiden tegen me: jij bent iemand die daar verandering in kunt brengen. Er is niet voldoende kritische massa.''

,,Wilt u soms staatssecretaris worden?'' herinnerde Mingelen hem vilein aan een oude uitspraak.

,,Als dat betekent verantwoordelijkheid opnemen als bewindslied...''

Bewindslied?

Nog afgezien van de taalkundige trouvaille: begon hier iemand een bewindslied te zingen nog voordat hij als Kamerlid beëdigd was? Ach, in Den Haag zal deze arts snel zijn grenzen leren kennen. Er mag daar dan niet veel kritische massa zijn, er is wel snel een massa kritiek.