NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRIEDERIKE DE RAAT
Dames opgelet! Bent u tussen de twintig en de dertig, van plan stevig carrière te maken, al dan niet in combinatie met de opvoeding van een kind en nog op zoek naar een partner?

Neem dan voor de zekerheid geen student van de Haarlem Business School, want vanuit emancipatoir oogpunt willen die nog wel eens niet deugen. En dat is dan nog netjes uitgedrukt. Lees even mee wat enkele van deze heren in het programma De Ladder van de Directeur - een vierdelige KRO-serie over vrouwen in topfuncties - naar voren brengen over workaholisme, partners en eventuele kinderen. En huiver...

Op de vraag of ze bereid zouden zijn minder te gaan werken om de carrière van hun partner een kans te geven - nadat ze eerst duidelijk hebben gemaakt dat in hun ogen een baan van 8 tot 5 uur volstrekt lachwekkend is als je de top wilt bereiken - komen antwoorden in de strekking van: 'Ik ben van plan later 80 uur per week te gaan werken en zij past zich maar aan' en 'Als ik eenvijfde minder zou gaan werken, kan zij in het weekeinde eenvijfde minder uitgeven'. Ik zet het geluid iets harder, ik ben bang dat ik het niet goed heb verstaan.

Ook aan kinderen moeten de toplieden in spe niet denken. En als ze per ongeluk toch zouden komen? 'Een nanny', 'abortus' en 'dan heb je een probleem', kunnen de verschrikte carrièremakers nog net uitbrengen. Sociale contacten zullen later, als ze eenmaal een dikke baan hebben, verlopen via de e-mail-knop of, beter nog, 'je werft je vrienden onder je zakenrelaties'. Wel zo makkelijk.

Mocht je als ambitieuze twintiger/dertiger na deze scènes op het punt staan te besluiten dan maar zonder man en kind door het leven te gaan - wel zo makkelijk - wacht dan nog heel even. Want hij bestaat wel degelijk, de Ideale Man.

De makers van De Ladder van de Directeur laten er in de tweede aflevering, die wordt uitgezonden op 24 september, verschillende aan het woord. De één is nog voorbeeldiger dan de ander: ondanks topfuncties (directeur/secretaris van de raad van bestuur) werken ze vier dagen (al dan niet na forse druk van de partner), vinden de verzorging van hun kind(eren) verrijkend en stimuleren de carrière van hun partner. Bijna weldadige, in elk geval geruststellende beelden na het ongeëmancipeerde geweld daarvoor.

De Ladder van de Directeur - een coproduktie van de KRO en Opportunity in Bedrijf, een organisatie die de doorstroming van vrouwen naar hogere functies moet bevorderen - brengt door middel van debatten, interviews en muzikale intermezzo's genadeloos en met humor de paradoxale reacties van de geëmancipeerde mens op zijn al dan niet geëmancipeerde medemens onder de aandacht: mannelijke workaholics zijn vreselijk verkeerd, huisvrouwen die fulltime kiezen voor het gezin zijn niet meer helemaal van deze tijd, maar we zwijmelen stilletjes bij mannen die geheel of gedeeltelijk thuis gaan zitten voor de kinderen en kijken ademloos van bewondering naar vrouwen met een topbaan die 70 80 uur per week maken.

En is het ook niet stiekem zo dat een topman die parttime werk in zijn bedrijf verbiedt, ouderwets heet, terwijl een topvrouw met dezelfde mening - zoals directeur Greet Prins van Saatchi & Saatchi Nederland, die in deze serie wordt geinterviewd - anno 1997 nog als stoer geldt? Daarmee heeft de serie - gesubsidiëerd door de Rijksoverheid - duidelijk een educatieve taak.

Tot slot: hoe lang nog komt de discussie automatisch op zorgtaken als het over carrièrevrouwen gaat en wordt er als vanzelf overgeschakeld op beelden van zuigeling en/of wandelwagens, zoals in de inleidende beelden van deze serie?

Ik heb Boonstra, Wijffels en mannen van dat kaliber nog nooit met een baby in hun armen gezien.

De Ladder van de Directeur, Ned.1, 23.33-0.09u.