NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In vijf theaters.

Vijf zusters, een video en een kind

Door PIETER STEINZ
Zet vijf mensen met een gedeeld verleden bij elkaar in een afgesloten ruimte, en je hebt een interessante film; zeker als de vijf zusjes van elkaar zijn en op rijpe leeftijd nog lijden onder een familiegeheim waarbij hun vader betrokken is. Geen wonder dat Broos van Mijke de Jong, een bewerking van de gelijknamige toneelvoorstelling van De Akteurs (1995) verwachtingen wekte. Een enthousiaste publieksontvangst op het festival van Locarno, waar de film een maand geleden in première ging, versterkte zelfs het idee dat we hier te doen hadden met een Hollandse Big Chill.

Loos alarm. Als je vriendelijk bent dan noem je Broos een halfgeslaagde case-study van vrouwelijke rivaliteit en solidariteit; als je kwaad wilt dan zie je er niet meer in dan een praatfilm over uit het lood geslagen vrouwen - even langdradig als humorloos. Broos schildert de chaos die ontstaat wanneer vijf zusters in een vakantiehuis een video gaan opnemen voor het veertigjarig huwelijksfeest van hun ouders. Binnen een dag zijn alle oude wonden opengereten en leiden de onderlinge irritaties tot schreeuwen, katten en huilen. Een hoofdrol hierbij is weggelegd voor de Twistzieke Zuster (luisterend naar de naam Carlos), die niet alleen haar familieleden maar ook de filmkijkers gek maakt met haar geëxalteerde zenuwpezerij. Ze wordt gespeeld door Adelheid Roosen, wat beschouwd mag worden als het onhandigste geval van typecasting sinds Daphne Deckers in All Stars.

Misschien dat Broos had kunnen werken als een single play voor de televisie, maar 80 minuten is gewoon te lang. Niet alleen het spel en de gedragen dialogen gaan vervelen ('Jij bestaat alleen maar bij oorlog' 'En jij liegt de harmonie'), maar ook de overvloedige symboliek. Natuurlijk bevinden de zusters zich op een afgelegen locatie (eenzaam, contactgestoord), wordt meteen al het lievelingsbeeldje van de Muizige Zuster omgegooid ('wie heeft er nou zo'n broos beeld?'), en is er op het einde een bevalling, die de fundamentele verbondenheid van de vijf vrouwen onderstreept. Als de vliezen van de Jongste Zuster breken, onder grote bijval van de anderen, interpreteren we dat als een happy ending.

Jammer allemaal, want Mijke de Jong (In krakende welstand, Hartverscheurend) toont zich een bekwaam regisseur die weet hoe ze de camera en haar acteurs moet sturen. Hoogtepunt is de scène waarin de vrouwen heen en weer lopen voor de per ongeluk doorlopende videocamera, de stille getuige van de ruzies. Hun hoofden komen niet in beeld, wat de indruk versterkt dat er door de zusjes veel wordt gepraat maar weinig gezegd.