NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

DE TEGENSTANDERS VAN het Israelisch-Palestijnse vredesproces kunnen tevreden zijn: het langverwachte bezoek van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Madeleine Albright, aan Israel en de Palestijnse gebieden heeft niets opgeleverd. De komende Israelisch-Palestijnse gesprekken in Washington en New York zijn niet meer dan een doekje voor het bloeden. Met name in Jeruzalem ontbrak iedere politieke wil er iets van te maken. De regering van premier Benjamin Netanyahu wees de oproep van Albright af om de bouw van joodse nederzettingen - die de Palestijnen zeer hoog zit - als gebaar van goede wil op te schorten, met de uitspraak dat ,,we de nederzettingen evenmin kunnen bevriezen als het leven zelf''. Scherpe kritiek van Albright op de Israelische strafmaatregel om aan de Palestijnen toekomend belastinggeld achter te houden, had evenmin enig effect.

Premier Netanyahu heeft het vredesproces van Oslo met zoveel woorden geschorst en weigert ook maar enige concessie aan dat besluit te doen zolang de Palestijnse leider Yasser Arafat het Palestijns terrorisme niet met wortel en tak uitroeit. Dat is in principe te begrijpen van een politieke leider die zijn kiezers veiligheid heeft beloofd, die met een golf Palestijns zelfmoordterrorisme wordt geconfronteerd en die weet dat de Palestijnse autoriteiten dat om hun eigen redenen niet met alle kracht bestrijden. Maar de begeleidende strafmaatregelen tegen lle Palestijnen zonder onderscheid des persoons kunnen alleen averechts werken. Hoe meer de Palestijnse gebieden worden afgeknepen, hoe moeilijker het juist voor Arafat wordt om gerechtvaardigde Israelische verlangens op veiligheidsgebied te bevredigen. Albright, die uitdrukkelijk meeging in de Israelische veiligheidseisen, had wel begrip voor de Palestijnse frustraties.

Maar wil Netanyahu eigenlijk wel vrede met de Palestijnen? Of denkt hij een soort de facto regeling te kunnen afdwingen waarbij Arafat als Israels zetbaas optreedt? De uitspraak dat ,,we de nederzettingen evenmin kunnen bevriezen als het leven zelf'' is fundamenteel en omineus. Wat blijft er dan uiteindelijk voor de Palestijnen over?

Onder die omstandigheden is veeleer een koers uitgezet naar verder geweld, Palestijns èn Israelisch, dan naar veiligheid. En in feite met de zegen van de Verenigde Staten. Alleen de Amerikanen zijn, als enige overgebleven supermogendheid en als financiële steunpilaar van Israel, in staat invloed uit te oefenen. Maar zij hebben tot dusverre geweigerd dat te doen: Albrights oproep aan Jeruzalem om een gebaar naar de Palestijnen te maken was niets meer dan een vriendelijk verzoek. President Clinton wijkt voor het Congres, dat onder de indruk van de pro-Israelische lobby en van directe Likud-propaganda de beste bondgenoot van de regering-Netanyahu is geworden.

WORDT HET VREDESPROCES een oorlogsproces? Nog steeds lijkt het in niemands belang, misschien op dat van de terreurleiders van Hamas na, de situatie zóver te laten ontaarden. Maar soms loopt een krachtmeting ongewild verschrikkelijk uit de hand.