NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Voetbalcoaches zijn ook maar mensen, mogen we na gisteravond concluderen. Dankzij een wonderlijk toeval werden op twee verschillende netten - Nederland 3 en RTL 4 - twee coaches op een nogal persoonlijke manier geportretteerd: respectievelijk Louis van Gaal en de Belgische bondscoach Georges Leekens. Er waren frappante overeenkomsten. Persoonlijk familieleed deed beiden het belang van hun vak relativeren. Ze konden nog wel fanatiek en - zeker Van Gaal - perfectionistisch zijn, maar ze hadden inmiddels ontdekt dat er méér was dan De Bal.

,,Ik kan niet meer inwendig gelukkig zijn'', bekende Leekens aan zijn interviewers, Frits Barend en Henk van Dorp. Hij heeft een vrouw die al een jaar met een hersenbloeding in het ziekenhuis ligt. ,,Bondscoach is de makkelijkste job'', zei hij, ,,ik moet nu vader en moeder spelen. Vader gaat nog wel, moeder lukt me vaak niet. Stress, daar zit ik niet meer mee. Nederland-België is maar een spel. Mensen liefde geven, daar leef ik van. Als mijn spelers gelukkig zijn, ben ik het ook.''

Barend en Van Dorp lieten zich meeslepen door de relativeringen van de Belg. ,,Wij zeggen ook wel eens tegen elkaar: de journalistiek is het belangrijkste van ons leven, maar waar maken we ons eigenlijk druk om?'' riep Frits Barend uit.

Om Nederland-België. Tóch. Want de mensen gaan nu eenmaal te veel piekeren en somberen als ze geen afleiding hebben. Coaches en sportjournalisten die filosofisch worden, daar is niets op tegen - als ze maar hun werk blijven doen: ons optimale verstrooiing bieden. En dat doen ze, gelukkig.

Bondscoach Guus Hiddink had elders 'met stille adem' naar Leekens geluisterd. ,,Hij is helemaal in balans'', zei hij, ,,hij is fanatiek én hij kan relativeren.'' ,,Heb jij dat ook?'' vroeg Van Dorp. ,,Ja'', zei Hiddink. Waarna er een ouderwets schermgevecht ontstond over de bekendmaking van de opstelling van het Nederlands elftal. ,,Ik bepaal zelf wel wat ik zeg'', riep Hiddink aangebrand tegen Van Dorp, ,,jij wilt dat ik dingen zeg die jij in je kop hebt.''

Het bood mij de geruststelling dat er zaterdagavond niet gerelativeerd zal worden: het is erop of eronder tegen die verrekte Belgen.

Van Zembla's portret van Louis van Gaal had ik, na alle voorpubliciteit, wat meer verwacht. Het was meer een poging tot een portret dan een portret. Nooit eerder was een filmer (Dirkjan Roeleven) zó dichtbij de wantrouwige Van Gaal gekomen - en dat is op zichzelf al een verdienste - maar méér dan een paar amusante snapshots van diens (trainers)leven kregen we niet te zien.

Van Gaal praat zelden of nooit over zijn persoonlijke ervaringen met topspelers en bestuursleden. Hoe kijkt hij terug op het verval bij Ajax dat hij het laatste jaar moest meemaken? Wat vindt hij van de affaires die er rond zijn topspelers zijn geweest? Waarom koos hij voor Barcelona en niet voor AC Milan? Hoe ervaart hij de stille oppositie van Cruijff, wiens afgezanten in de media nu weer Hiddink onder druk zetten?

Over al die interessante onderwerpen hoor je niets in zo'n reportage. En over zichzelf praat Van Gaal alleen in zeer globale termen. Katholiek opgevoed, niet meer gelovig, een warm kloppend hart voor de medemens et cetera. Maar toen Roeleven hem vroeg 'een tussenbalans over zichzelf' op te maken, zei hij kort: ,,Dat moet je niet op tv doen.''

Niettemin kregen we ook een paar interssante glimpen te zien van, zoals Zembla aankondigde, 'de Louis achter Van Gaal'. Ze bevestigden vooral onze vooroordelen. Van Gaal als de perfectionist die Spaanse lessen neemt, omdat hij de Spaanse pers binnen drie maanden in haar eigen taal wil toespreken. Van Gaal als de vaderlijke coach die zijn speler-zoons ook bij hun maatschappelijke carrière helpt. Met als vertederend hoogtepunt: de manier waarop hij de speler Dennis van Schulp op een Argentijnse hotelkamer een schriftelijk schoolexamen liet maken (frauderen was er niet bij voor Schulp). En er was ook de ijdele Van Gaal die volmondig toegaf dat hij het heerlijk vond om als succesvol coach in de annalen van Ajax voort te leven. Volgens mij is Van Gaal wél 'inwendig gelukkig'.