NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Kriterion, Amsterdam.

Drie verhalen en een poëtische DJ

Door BIANCA STIGTER
De Canadese film Rude is drie films in een. Het is een film over een man die uit de gevangenis terugkomt bij vrouw en kind en moet beslissen of hij weer gaat dealen, het is een film over een vrouw die abortus heeft laten plegen en door haar vriend verlaten wordt, en het is een film over een jongen die niet wil weten dat hij homoseksueel is. De drie verhalen hebben niets met elkaar te maken en dat krijgen ze ook niet; ze spelen zich alleen af tijdens hetzelfde Paasweekend in dezelfde zwarte wijk van Toronto, in hetzelfde halve en hele duister, dat broeit en desoriënteert. En ze worden begeleid door de rock 'n reggae en de stem van Rude, discjockey van een illegaal radiostation, die met haar zwoele Jamaicaanse stem poëtisch praat en kitscherig preekt over dogs en bitches, over hete nachten en het wachten op hete nachten, over sperma dat zacht op een bruine buik landt ter voorkoming van een kind, over de seks en de liefde en het leven van 'the Zulu nation in the land of the Mohawks'.

Van de drie verhalen in Rude is het eerste het bekendst, met zijn wapens en drugs doet het denken aan films als Menace II Society en Boyz N The Hood, al heeft de regisseur de hoofdpersoon een uitweg gegeven die in het getto ongebruikelijk is: de dealer (Maurice Dean Wint) is ook schilder, hij maakt reusachtige wandschilderingen vol christelijke symboliek.

De twee andere verhalen bieden nog meer tegenwicht. ,,Ik wil zwarten laten zien die met meer vechten dan geweren en drugs, die ook vechten met hun eenzaamheid, hun seksualiteit, met het verlies van liefde'', zei Virgo in een interview over zijn speelfilmdebuut, dat in 1995 op het Filmfestival van Cannes te zien was.

Soms pakken Virgo's verhalen ondanks de overdreven broeierige, hectische vormgeving, wat didactisch uit. Hij laat de jongen die niet van zijn homoseksualiteit wil weten bijvoorbeeld bokser zijn, want homo's zijn heus geen mietjes. Maar aan de andere kant geeft dit beroep wel gelegenheid tot mooie, geladen plaatjes van billen onder de douche. En Virgo, die eerder de korte film Save My Lost Nigga Soul maakte, leert met zijn drie verhalen ook een delicate les. Die gaat niet over wat mensen meemaken, maar over wat ze daardoor voelen. Maxine maakt in Rude op het eerste gezicht het minste mee. Ze is alleen op haar kamer en luistert af en toe naar haar antwoordapparaat, en ze rouwt om het kind dat ze heeft laten weghalen en de vriend die haar verlaten heeft. Hoe leuk die vriend was, laat Virgo zien door de video te tonen die hij van haar maakte, en hoe leuk het kind zou worden door af en toe een klein meisje met vlechtjes naast haar op het bed te zetten. Het verhaal van Maxine is minder pakkend dan dat van de dealer en zijn zoontje. Toch laat Virgo door ze allebei te vertellen zien dat niemand andermans verdriet kan wegen, dat pijn in verschillende levens hetzelfde kan voelen. En pijn hoeft trots niet in de weg te staan. Daarom loopt er soms een leeuw door de straten van Toronto.