NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Vanavond kan het gebeuren

Ook wie nooit naar de top-40 luistert kent ze. Overal klinken de zomerhits, op straat, op het strand, in de winkels. Deze week de zomer van 1979.

Een nummer hoeft niet per se de eerste plaats van de hitparade te hebben bereikt om een zomerhit te zijn. Neem bijvoorbeeld 'Ring My Bell' van Anita Ward. Dit liedje stond in de zomer van 1979 wekenlang hoog in de hitparade, maar nummer 1 is het nooit geworden. 'I Was Made For Loving You' van de onlangs heropgerichte griezel-hardrockgroep Kiss en 'Bad Girls' van Donna Summer, de zangeres die beroemd werd met een onderdanig hijgnummer, hielden het van de eerste plaats. Toch was 'Ring My Bell' meer dan deze twee tophits de ware zomerhit van 1979. Dit was het nummer dat in de bijzonder slechte zomer van 1979, die volgde op een 'Siberische' winter, avond na avond de vloeren van discotheken vulde met dansenden die niet genoeg konden krijgen van de lange, een minuut of tien durende twaalf-inch-versie van dit extreem eenvoudige disconummer.

In 1979 was de discomuziek op haar hoogtepunt. Een jaar eerder was de disco dankzij de film Saturday Night Fever definitief doorgebroken en bleek deze dansmuziek meer dan een kortstondige rage. Zelfs gevestigde rockers als The Rolling Stones waagden zich aan de disco: met 'Miss You' hadden zij in 1978 een zomerhit.

Disco was in 1979 de achtergrondmuziek van de eerste moslim-fundamentalistische machtsgreep: in Iran keerde ayatollah Khomeiny na de val van de sjah terug uit ballingschap om er een begin te maken met zijn theocratische bewind. Nicaragua, een land waar je nu bijna niets meer over hoort, bevrijdde zich in hetzelfde jaar van het langdurige Somoza-regime en wekte bij veel linkse Nederlanders de illusie dat daar dan toch echt eindelijk een socialistische utopie werkelijkheid zou worden. De Sovjet-Unie raakte steeds verder verstrikt in Afghanistan, en in Oeganda werd de dictatoriale slager Idi Amin verdreven.

In Duitsland drong het dank zij de Amerikaanse tv-serie Holocaust voor het eerst tot de bevolking door wat de jodenvervolging onder de nazi's had ingehouden. Ook in Nederland dreunde het nationaal-socialisme nog door: Wim Aantjes, het ARP-geweten van het CDA, bleek zich in zijn jonge jaren te hebben aangemeld bij de Germaanse SS. En de naam van een andere christelijke politicus, Joseph Luns, bleek op een vooroorlogse ledenlijst van de NSB voor te komen; hij was er volgens eigen zeggen buiten zijn weten door zijn broer op gezet.

Verder werd Jan Raas in 1979 wereldkampioen wielrennen, werd Joop Zoetemelk weer tweede in de Tour de France en lieten de Amerikanen Eric en Beth Heiden zien dat een beetje trainen genoeg was om alle Nederlandse schaatsers achter zich te laten. In de kunst was 1979 het jaar van popmuzikant en tegenwoordig ook schilder Herman Brood: hij werd wegens inbraak en drugsgebruik veroordeeld tot drie weken cel.

Van al deze dingen is, zoals het hoort bij echte zomerhits, op 'Ring My Bell' niets te merken. Integendeel, op het eerste gehoor is Anita Wards zomerhit in onbenulligheid niet te overtreffen. Twee ultrakorte coupletten met hoofdzakelijk mededelingen van huishoudelijke aard, zingt Anita Ward, meer niet: ,,I'm glad you're home (-) Well, lay back and relax, while I pull away the dishes.''

Slechts één zin bevat het nummer die niet niemendallig is. Maar deze vertolkt dan ook als geen andere de verwachtingen die iedere frequente discotheekbezoeker kent. ,,The night is young and full of possibilities.'' Vanavond kan het gebeuren. Dit is het gevoel dat discotheken draaiende houdt, een gevoel dat aan het eind van de nacht, na uren dansen en drinken, vaak is omgeslagen in teleurstelling, maar dat elke avond opnieuw de kop opsteekt.

Maar er is nog iets dat 'Ring My Bell' bijzonder maakt: de begeleiding is met funky gitaartje en poeh-geluiden van de syndrums zo clichématig 'disco' en de zang van Anita Ward zo temerig geile-meisjesachtig, dat het voor een parodie op disco kan doorgaan. Dit effect wordt nog versterkt doordat het dubbelzinnige refrein vooral lang wordt uitgesponnen. Eindeloos gaat het door, het zingen van 'You can ring my bell, you can ring my bell, ding dong ding dong, aaaaaaah, ring it' tot het iets buitengewoon humoristisch' krijgt. Nog grappiger dan Anita Wards uitvoering van 'Ring My Bell' is overigens de Nederlandstalige versie van Harko Wind (alias Wim T. Schippers) onder de titel 'Rinkel Mijn Bel'.

De dubbelzinnigheid van 'Ring My Bell' is geen toeval. Het nummer werd geschreven en geproduceerd door Frederick Knight, een soulzanger die in het begin van de jaren zeventig redelijke successen had op het beroemde Stax-Volt-label uit Memphis. Knight sloot met zijn 'Ring My Bell' aan bij de lange traditie van dubbelzinnigheid in de zwarte muziek: het aantal dubbelzinnige nummers in de blues en soul is niet te tellen.

Knight liet met 'Ring My Bell' zien dat de disco voortkwam uit de soul van de jaren zestig en zeventig, precies zoals de house van nu volgt op de disco van het tijdperk 1975-1984.