NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

COEN VAN ZWOL
Ruimteagente Barbarella leerde ik in stripvorm kennen. In deze prentboekjes, populair onder de opgroeiende jeugd in de jaren zestig en zeventig, zochten schaars geklede heldinnen naar aanleidingen om ook de laatste kledingstukken af te werpen. Hele garderobes werden door onverlaten aan flarden gescheurd, als de heldin niet onder de douche stond, haar avondtoilet maakte of zich omkleedde. In de sciencefiction sekskomedie Barbarella (1968) doet Roger Vadim een aardige poging dit alles te verfilmen. Geen actrice zal zich vaker hebben verkleed dan Jane Fonda in Barbarella, al gaat haar enige echte striptease verborgen achter de begintitels. Waar ze niet vrijwillig uit de kleren gaat, helpen anderen haar een handje. Dat levert dan weer opwindende plaatjes op van bloed op roomblanke dijen.

Roger Vadim zal de geschiedenis in gaan als serieproducent van wat indertijd 'seksbommen' heette. Softpornografische edelkitsch was zijn specialiteit. Na Brigitte Bardot eind jaren vijftig beroemd te hebben gemaakt, deed hij dat in de jaren zestig met Jane Fonda. Vóór Vadim speelde ze the girl next door, tijdens Vadim stoeipoes, en na Vadim recyclede ze zichzelf tot politiek correct icoon. Na 1968 volgde een serie serieuze rollen, die haar twee Oscars opleverden (Klute, 1971, Coming Home, 1978). Wie haar als Barbarella bezig ziet, kan zich slechts verbazen over de kronkelpaden van het lot. Fonda worden slechts drie gelaatsuitdrukkingen gegund: verbazing (ogen en mond wijd open), angst (ogen en mond wijd open) en opwinding (ogen en mond wijd open). Astronaute Barbarella krijgt de opdracht de waanzinnige geleerde Duran-Duran te zoeken, die een dodelijke straal heeft uitgevonden. Ze stort neer op de planeet Lythion, waar sadistische poppen, vleesetende parkieten, een lesbische koningin en een orgasme-orgel slechts enkele van de uitdagingen zijn die ze moet overwinnen. Maar in de traditie van de 'pikante film' gaat Barbarella natuurlijk vooral over het onbevangen jonge ding dat de seks ontdekt en daar geen spijt van heeft. Minpunt is dat Jane Fonda weinig talent heeft voor het simuleren van orgasmes. Ik heb dat beter zien doen.

Barbarella is vooral memorabel als popartmuseum. De decors, de trucage, de vloeistofdia's, de dreutelmuziek: alles is even mooi van lelijkheid. De cultstatus van de film lijkt daarom ook in de komende eeuw verzekerd.

Barbarella, (Roger Vadim, 1968, Fr./Ita.). BBC1, 0.35-2.10u.