NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: 85 theaters

Gemotiveerd geweld van zware jongens

Door HANS BEEREKAMP
De toenemende belangstelling van intelligente acteurs als Nicolas Cage en John Malkovich en nu ook John Cusack en Steve Buscemi voor high tech-actiefilms valt niet alleen te verklaren uit commerciële overwegingen, zoals het honorarium en het belang voor hun naamsbekendheid.

Ook in het door explosies en geweld gedomineerde genre doen zich standsverschillen voor; de auteur van het scenario van Con Air, geregisseerd door de debuterende Britse maker van bekroonde reclamefilms en videoclips Simon West, is niemand minder dan Scott Rosenberg, die eerder cultsuccesjes als Things to Do in Denver When You're Dead en Beautiful Girls schreef. Iets van die kwaliteit is nog wel terug te vinden in Con Air, maar overwegend is het toch een slimme formulefilm met een fors budget, waarin vooral de hand te herkennen valt van de op dit terrein onverslaanbare producent Jerry Bruckheimer.

Net als in de enkele weken eerder uitgebrachte, veel bescheidener en onhandiger voorganger Turbulence gaat Con Air over het transport door de lucht van een groep gevangenen, die zich van de vlucht meester weten te maken. De wraak van de ontsnapte zware jongens op hun gehate bewakers staat al borg voor spanning en min of meer gemotiveerd geweld, maar uiteraard kan er aan boord ook van alles misgaan, wanneer er geschoten wordt op vitale elementen, waaronder de piloot.

De ultieme noodlanding op de hoofdstraat van Las Vegas heeft dit keer, ondanks de spectaculaire mogelijkheden van afknappende vleugels, exploderende gokautomaten en verbrijzelde neonreclames iets gratuits. Belangrijker voor de film is de psychologische spanning aan boord, waar de onschuldige veroordeelde, naar voorwaardelijke vrijlating op weg zijnde Cage besluit om als geheime bondgenoot van de autoriteiten op te treden. Het kost de toeschouwer wat moeite een keuze te maken in zijn identificatie. Moet je nu voor de rechtschapen Cage zijn, wiens heldendom nogal onlogisch lijkt, of voor de knotsgekke psychopaten, zoals de geboren leider 'Cyrus the Virus' (Malkovich) of de filosofisch ingestelde massamoordenaar Buscemi? Vooral de interessante rol van de laatste blijft in de film merkwaardig onderbelicht. Alleen omdat hij zo weinig te doen krijgt, wordt Buscemi's personage niet de echte held van de film, ook al krijgt hij wel het laatste woord.

Zoals wel meer prestigieuze actiefilms van de laatste tijd kost het Con Air moeite om tijdig te stoppen. Het stapelen van climax op climax in het laatste half uur leidt onbedoeld tot enige verveling. Maar tot die tijd is het een actiefilm van allure, waar meer over nagedacht is dan te doen gebruikelijk.