NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In: Nederlands Filmmuseum, Amsterdam.

Hartstocht blijft in filmversie van Rosas danst Rosas

Door HANS BEEREKAMP
Dansfilms die een bestaande choreografie verbeelden, zijn bijna per definitie problematisch, net als alle andere theaterverfilmingen. Een simpele registratie voldoet niet, dus moet de regisseur zijn toevlucht nemen tot filmische trouvailles om de voorstelling open te werken, maar daarbij loopt hij het risico door die foefjes afbreuk te doen aan het oorspronkelijke werk. Waarom zou je overigens een choreografie willen verfilmen?

Ondanks mijn reserves tegen het genre, vind ik de film die Thierry De Mey maakte naar Anne Teresa de Keersmaekers Rosas danst Rosas een tamelijk voorbeeldige dansfilm. De voorstelling, op muziek van De Mey en Pieter Vermeersch, was in 1983 de eerste van De Keersmaekers gezelschap Rosas en zou de grondslag vormen van de roem van het inmiddels de Muntschouwburg in Brussel bespelende ensemble.

Dertien jaar later nam De Mey in de leegstaande en vervallen RITO-school te Leuven (in 1936 gebouwd door Henry van de Velde) de filmversie op. De al evenzeer door strakke geometrische vormen met een ondertoon van verval en hartstocht beheerste architectuur vormt een schitterend en toepasselijk decor voor het stuk. De camera van Michel Houssiau (eerder bekend door zijn werk voor Eric de Kuyper) wisselt close-ups af met overzichtsbeelden, en weet met name aan het slot, wanneer de vier danseressen op verschillende etages aangevuld worden door anderen die ooit dezelfde choreografie uitgevoerd hebben, de suggestie te wekken van een retrospectief op het hele werk van De Keersmaeker.

Met andere woorden: de artistieke transformatie van de choreografie in filmtaal voegt iets zinnigs toe aan de dans. Architectuur, dans en film worden vervlochten tot een Gesamtkunstwerk, dat zich bewust is van zijn positie. Dat monumentale is ook een beetje pedant en soms al te nadrukkelijk, maar dat mag wel eens een keertje.

Omdat Rosas danst Rosas - eerder vertoond op het International Filmfestival Rotterdam en door de NPS-televisie - slechts 57 minuten duurt, wordt de film voorafgegaan door een voorfilm van 18 minuten. Tippeke, ook geregisseerd door De Mey naar een choreografie van De Keersmaeker, is een solo in een desolaat landschap, waarbij flarden taal, ontleend aan een gefragmenteerde vertelling over een kooltje en een strootje vuur, het ritme aangeven.