NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

FRITS ABRAHAMS
Rémi van der Elzen was voor de KRO op bezoek bij, zoals ze het zei, een 'living legend'. Een levende legende dus. Je kon aan alles merken dat zij en de KRO daar zeer opgetogen over waren.

Het programma - de eerste van een serie Rémi ziet sterren - was op prime-time gepland, en ook Rémi zelf liet geen moment ongebruikt om ons het bijzondere van haar ontmoeting in te scherpen. Alles wat zij aan koketterie in huis heeft - en dat is niet weinig - bracht zij in stelling. Kirrende uitroepjes (,,Ik ben zenuwachtig... Dit is toch wow''), dartele sprongetjes en guitige monoloogjes in de camera. Het was een poging om Ruby Wax te imiteren, maar het eindigde toch vooral als een onbedoelde parodie op een kruising van Ivo Niehe en Patty Brard.

De levende legende woonde in Miami. ,,Echt alle groten der aarde wonen hier'', zei Rémi terwijl ze koers zette naar de machtige verblijven van de ster. De levende legende bleek een domme, vervelende man te zijn die helemaal niets te zeggen had. Rémi trok er echter een gezicht bij alsof ze parels ontlokte aan de lippen van deze Koning Nitwit. ,,Daar is-ie... nu heel rustig blijven'', siste ze zichzelf toe toen ze hem voor het eerst in levende legende-lijve zag. Maar de zenuwen gingen tóch met de kittige KRO-interviewster op de loop. Haar vragen werden nóg onbenulliger dan de antwoorden - een prestatie op zichzelf.

,,Bent u bang dat u straks geen succes meer zult hebben?'' vroeg ze. En: ,,Hoe blijf je een normaal mens onder succes?'' De levende legende verzekerde haar dat hij altijd succes zou hebben, dat hij nooit iets anders dan een normaal mens was geweest en dat hij - dat vroeg ze ook nog - verschrikkelijk goed met de mensen in zijn omgeving kon opschieten. Ondertussen zat de levende legende steeds maar te piekeren of ze hem wel van zijn goede kant - rechts - zaten te filmen, want dat had hij geëist. Daarna mocht Rémi mee naar het buiten dat de levende legende voor zich had laten bouwen. Rémi riep voortdurend dat het er indrukwekkend mooi en prachtig was, maar het was inmiddels avond geworden, zodat we alleen maar wat vage, schemerige indrukken opdeden. Als het een laboratorium voor dierproeven was geweest, had ik het ook geloofd.

Een verpletterender indruk maakte de vrouw van de levende legende. Een Nederlandse nota bene, Miranda geheten. Rémi vroeg haar uiteraard hoe het is 'om het leven te delen met een soort levende legende'. Dat schijnt - we hadden het kunnen raden - fantastisch te wezen. Er waren nog steeds momenten waarop Miranda dacht: ,,Jeetje, straks zit ik weer met die man in één kamer en mag ik zijn voeten masseren.'' (Waarom laten wij zulke vrouwen uit Nederland vertrekken? We hebben ze zo hard nodig.)

Misschien heeft u de uitzending niet gezien en vraagt u zich af wie de levende legende was. Frank Sinatra? Michael Jackson? Jack Nicholson? O.J. Simpson?

Het was Julio Iglesias. Ik heb nooit geweten dat hij een legende was, ik wist zelfs niet eens zeker of hij nog leefde. Maar ik wil niet betwisten dat de KRO gisteren een legendarisch programma over hem maakte. Als ooit het moment moet worden vastgesteld waarop ook de serieuzere publieke omroepen precies hetzelfde soort tinnef begonnen uit te zenden als hun commerciële tegenvoeters, dan is er geen twijfel mogelijk: Nederland 1, 20.34 op 3 juni 1997.

De KRO heeft gelukkig nog wel oog voor minder legendarische wezens, maar die worden voor een veel later tijdstip bewaard. Dan gaan Stefan Stasse en Hansje Bunschoten voor hun programma Ik hou van jou in een Nederlandse stad op zoek naar mensen die over de liefde willen praten. Dat resulteert vaak in verrassende ontmoetingen waarbij mensen openhartig over hun verrukkingen en - vooral - teleurstellingen praten. Gisteren was er een oudere man die met een joods meisje verkering had gehad. Het was uit geraakt omdat de rabbi hem niet had willen besnijden. Zijn penis was te klein geweest. ,,Dan houd je niks meer over'', had de rabbi gezegd. Daarna had de man nooit meer verkering gehad - wat in zijn geval misschien ook maar beter was.