M E D I A
|
NIEUWSSELECTIE
|
Zender zonder dommigheid
RAYMOND VAN DEN BOOGAARD ,,Niemand in Nederland kent je, Arte, maar toch gefeliciteerd met je vijfde verjaardag''. In deze bewoordingen wenste Philip Freriks, gezeten in het decor van het NOS-journaal, de Frans-Duitse cultuurzender vrijdag j.l. geluk met zijn eerste lustrum. Het korte programma met gelukwensen werd zondag gevolgd door een als lustrumfeest bedoelde thema-avond van bijna zes uur, gewijd aan de Marx Brothers. Zoals meestal had men het zichzelf en de kijkers weer niet al te gemakkelijk gemaakt. De thema-avond bestond uit slechts één courante film van dit Amerikaanse komische trio. Alle andere uren waren gewijd aan zeldzaam materiaal: filmtrailers, afleveringen van de door Groucho Marx in de jaren vijftig gepresenteerde tv-show 'You bet your life', een film van Harpo Marx uit de jaren zestig (A Silent Panic) en drie radiouitzendingen van de Marx-brothers uit de jaren dertig en veertig. Bij de verzuchting van Freriks kan ik me aansluiten: het is inderdaad merkwaardig en jammer dat Arte in Nederland zo weinig bekend is, en dat geen enkel kabelnet ooit is ingegaan op de wel degelijk bestaande mogelijkheid om Arte ook in Nederland door te geven. Nog merkwaardiger is misschien nog dat Arte het enige station is in Europa, waar de inhoudelijke waarde van programma's een belangrijker overweging vormt dan de zucht, grote groepen kijkers te behagen. Toch moet de onwetende Nederlander zich bij Arte niet zoiets voorstellen als het op sommige Nederlandse kabelnetten doorgegeven 'Kunstkanaal'. Dit met bescheiden middelen gemaakte programma bestaat veelal uit wat oudere, inderdaad voor een zeer klein publiek interessante culturele producten. Arte echter is een in alle opzichten professioneel ogende zender, die de aansluiting met de actualiteit geenszins schuwt, horizontaal programmeert en evenmin nastreeft een getto te zijn. Het enige wat ontbreekt is de dommigheid en knievallen voor de slechte smaak waartoe bijna alle andere televisiestations met een algemene programmering zich geroepen voelen. Arte is eigenlijk het enige grote-mensen-televisiestation. De avond over de Marx Brothers maakte tevens duidelijk waarom de kijkcijfers van Arte over het algemeen bescheiden blijven. Zes uur Marx Brothers is wel veel, zelfs voor wie in dit onderwerp hogelijk geïnteresseerd is - en dan was het ook nog een avond waarop zich op de andere zenders de spectaculaire overwinning van links in de Franse parlementsverkiezingen ontrolde. Die zes uur staan dus nu bij mij thuis op de video, in afwachting van meer tijd om te kijken. Zo gaat het eigenlijk iedere week. Als ik de weekprogrammering van Arte doorneem - die staat bijvoorbeeld in het Vlaamse omroepblad Humo - kom ik veelal uit op zo'n twintig uur aan documentaires, films, magazines en ander fraais die ik absoluut wil zien. Een tweede videorecorder heb ik al aangeschaft om deze stroom te verwerken, maar helaas is er geen winkel waar je een tweede leven kunt halen om al dat moois ook te bekijken. De Arte-kijker is dus tot strenge selectie gedwongen. Wie met dit luxe-probleem weet te leven, heeft aan het station een onvervangbare bron aan cultureel genot: niet alleen op het gebied van film en documentaire, maar ook voor beeldende kunst, literatuur, muziek, en al die andere terreinen van cultuur die op andere zenders alleen omdat het moet en mondjesmaat aan de orde komen. Arte, elke avond van 19.00 tot 03.00 uur, is in Duitse versie te zien op Astra: 19,2 oost, 10.714 MHz, v. In Franse versie op Eutelsat/Hot Bird (13 oost, 11.055 MHz, h., in PAL) of op Télécom 2B (5 west, 12.606 MHz, v., in Secam).
|
NRC Webpagina's
4 JUNI 1997
|
Bovenkant pagina |