NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

Sean Penn

In een serie korte profielen van gezichtsbepalende filmsterren deze week Sean Penn, die in Cannes bekroond werd als beste acteur voor zijn rol van een manische echtgenoot in She's So Lovely.

Door HANS BEEREKAMP

Het is even wennen, Sean Penn in een smoking; zijn lichaamstaal en een weerbarstig kuifje lijken protest aan te willen tekenen tegen de regel dat avondkleding elke man goed staat. Toch zal Sean Penn (Burbank, 17 augustus 1960) er aan moeten wennen dat de grote Europese filmfestivals hem beter gezind zijn dan de Amerikaanse filmwereld, waar hij nog steeds meer bekend staat als de lastpak die de fotografen van zijn vorige vrouw, Madonna, attaqueerde dan als een gelauwerd acteur. Penn, die in 1987 wegens mishandeling van een figurant in zijn proeftijd van een andere overtreding anderhalve maand in de gevangenis werd opgesloten, kreeg weliswaar een Oscarnominatie voor zijn rol van een ter dood veroordeelde in Dead Man Walking (Tim Robbins, 1995), maar won in Berlijn een Zilveren Beer voor diezelfde rol. Deze week werd Penn in Cannes uitgeroepen tot beste acteur in She's So Lovely van Nick Cassavetes. Het is een goede rol in een matige film, die echter voor Penn, zoon van televisieregisseur Leo Penn en actrice Eileen Ryan, bijzondere betekenis moet hebben.

John Cassavetes, de legendarische vader van de regisseur en een voorbeeld voor alle eigenzinnige acteurs die nu hun eigen films regisseren (Johnny Depp, Steve Buscemi, Stanley Tucci), had vlak voor zijn dood in 1989 Penn al voor de hoofdrol gevraagd. Nu het scenario door zoon Nick (ook begonnen als acteur) alsnog verfilmd is, blijkt de rol van de manische Eddie meer autobiografische trekjes te vertonen. Niet alleen lijdt Eddie aan losse vuisten en de af en toe opduikende misvatting dat hij kan vliegen, ook is hij buitengewoon trouw aan zijn echtgenote. Na tien jaar tbs keert hij terug naar zijn inmiddels met John Travolta getrouwde wankelmoedige grote liefde, gespeeld door Penns weer teruggekeerde vrouw Robin Wright Penn.

Had John Cassavetes de gewoonte om de door hem geregisseerde onafhankelijke films te financieren met rollen in Hollywoodfilms, Penn kan niet goed kiezen tussen een carrière voor of achter de camera. Na zijn uitstekende regiedebuut The Indian Runner (1990) kondigde Penn aan nooit meer te willen acteren. Drie jaar later maakte hij alweer een comeback in Carlito's Way (Brian de Palma) en ging na de flop van zijn tweede regie The Crossing Guard (1995) weer regelmatig in films spelen.

Goedmoedige mannen die huns ondanks niet willen deugen zijn Penns specialiteit.

Sinds zijn eerste film, Taps (Harold Becker, 1981) was hij onder meer een surfende stickiesroker in Fast Times at Ridgemont High (Amy Heckerling, 1982), een heroïneverslaafde spion (The Falcon and the Snowman), en een zeer slechte politieman (Colors onder regie van zijn persoonlijke idool Dennis Hopper). De meeste van zijn rollen zijn doortrokken van schuldgevoel. Bij het in ontvangst nemen van een prijs voor Dead Man Walking zei Penn ontroerd, Sally Fields fameuze Oscarspeech parafraserend: ,,You tolerate me, you really tolerate me!''