NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  

In 25 theaters.

Jaloers op alle bejaarden die wel gescoord hebben

Door BIANCA STIGTER
Het lag voor de hand dat Beavis en Butt-head in hun eerste speelfilm hun tv zouden verliezen, de tv die in de korte cartoons over deze treiterige pubers op muziekzender MTV het middelpunt van hun leven vormt.

En ja hoor, in de eerste scène van de avondvullende tekenfilm die nu over het duo is gemaakt, wordt hij al gestolen. Om er een terug te krijgen, reizen de jongetjes in Beavis and Butt-head Do America door het ganse land. Net als op MTV laten ze zich daarbij alleen door hun eigen interesses leiden. In Las Vegas raken ze gebiologeerd door de borsten van een sfinx-standbeeld, in Yellowstone Park verbazen ze zich meer over de automatische spoelbakken van de openbare toiletten dan over het spuiten van geiser Old Faithfull en in de Grand Canyon hebben ze alleen oog voor een poepende ezel - the asses' ass in actie, een vleesgeworden woordspeling die Beavis en Butt-head wel in extase moet brengen. De film eindigt in het Witte Huis, waar het tweetal eindelijk weet krijgt van de plot die ervoor heeft gezorgd dat ze de hele film lang op de hielen werden gezeten door boeven, de FBI en uiteindelijk het halve Amerikaanse leger.

Stupidity rules in deze film, en ze doet dat voortvarend. Iedereen krijgt er van langs, van de jaren vijftig veteraan die Eisenhower aanbidt tot de jaren zeventig leraar die het lied 'Lesbian Seagull' zingt - met de stem van Engelbert Humperdinck. Voor een film over een duo dat T-shirts van Metallica en AC/DC boven hun korte broek draagt, is er overigens merkwaardig weinig pure hardrock te horen.

Houden van Beavis en Butt-head, die er uitzien alsof ze zichzelf getekend hebben, heeft volgens velen met leeftijd te maken: wie om ze kan lachen is nog een kind, wie van ze walgt is onherroepelijk volwassen. Er is nog een derde mogelijkheid: B en B zijn niet vervelend, maar vertederend. Wat ze het liefste willen, dat krijgen ze niet. In een bus vol bejaarden uit Beavis in een hysterische woedeaanval zijn wanhoop: zal hij ooit nog scoren? ('Fuck' mag hij van de regisseur niet zeggen) Hij kijkt jaloers naar de bejaarden. Jij bent in jouw tijd vast een slet geweest, zegt hij tegen een omaatje, en jij bent vast ook wel aan je trekken gekomen, bijt hij een oud mannetje toe. Ze beamen het hartelijk. Arme Beavis. Tijdens een barok getekende hallucinatie na het eten van een geestverruimende cactus, ziet hij zichzelf als een spermatozoidje dat de eicel van zijn moeder binnendringt. Heeft hij toch tenminste één keer gescoord. Butt-head droomt van de beugel van Chelsea Clinton; in zijn ogen is de presidentsdochter gemakkelijker bereikbaar dan een vrouw met grote tieten.

Zoveel realiteitszin leggen B en B niet aan de dag als het gaat om het verschil tussen televisie en werkelijkheid. In een van de leukste scènes komen ze terecht in de controlekamer van de Hooverdam. B en B kijken naar de schermen, drukken op de knoppen, en als ze niet naar een ander kanaal kunnen zappen, slaan ze op hol en rukken alles kapot. Het gevolg is een gigantische overstroming. De kijker is volgens regisseur Mike Judge dus veel slimmer dan zijn hoofdpersonen. Hoe zou hij anders om zo'n scène kunnen lachen?