NIEUWSSELECTIE  
  KORTE BERICHTEN  
  RADIO & TELEVISIE  
  MEDIA  
S e l e c t i e

DOOR FRITS ABRAHAMS
Je hebt dagtelevisie en avondtelevisie. De eerste ziet u nooit, tenzij u een niet al te zware griep heeft en verlangt naar het schoolziekgevoel: laat de wereld maar jachten, u heeft er even geen zin in.

Vroeger zat je dan te staren naar herhalingen van Jos Brink of de Teleac-cursus 'Bloemschikken en Goudvissen', maar tegenwoordig zijn er ook actuele programma's: Ontbijt tv bij de KRO (te vroeg voor de echte schoolzieken), Middageditie op Nederland 3 en sinds kort De late ochtend van de AVRO op Nederland 1.

De late ochtend is aangename dagtelevisie. Het is een verdienstelijke variant op de praatprogramma's die 's avonds te zien zijn. Het aardigste verschil is dat er meer tijd is voor de gasten. Het tempo ligt lager, de gasten krijgen royaler de gelegenheid om hun zegje te doen. 's Avonds moet er gescoord worden, overdag wordt er vooral gevuld.

Het idee achter De late ochtend is interessant: een week lang elke dag hetzelfde thema belichten met verschillende gasten. Vorige week was dat 'de zee', waarover ik bijvoorbeeld Boudewijn de Groot, die aan zee is opgegroeid, uitstekend hoorde vertellen.

Deze week draait het om 'de pers'. Achtereenvolgens kwamen (en komen) aan de orde: de buitenlandse correspondenten, de sportpers, de oorlogscorrespondenten, de roddelpers en (morgen) de fotojournalisten. Judith de Bruijn, een goede presentatrice, interviewt in elke aflevering twee mensen en daarnaast worden er enkele kleine reportages over het onderwerp uitgezonden.

De gasten tonen weinig reserve, het lijkt alsof ze voelen dat er toch niet zoveel mensen (ongeveer 100.000) zitten te kijken. Ik heb geboeid zitten luisteren naar met name Philip Freriks (ex-buitenlands correspondent), Ben de Graaf (grotendeels ex-sportjournalist) en Pieter Varekamp (ex-oorlogscorrespondent). Op montere toon belichtten zij ook de schaduwzijden van het vak dat ze zo lang hadden uitgeoefend.

Tussen Freriks en Varekamp bleek een interessante overeenkomst te bestaan: ze waren op den duur afgeknapt op hun werk. Freriks over zijn correspondentenbestaan in Parijs: ,,Het is heel zwaar omdat je 24 uur per dag in je eentje bezig bent. Je slaagt er nooit in om geestelijk afstand te nemen. Ik vond het te zwaar worden, ik kreeg genoeg van die enorme belasting die je ook op je gezin legt.'' Hij kwakkelde een jaartje met zijn gezondheid. ,,Al die spanningen kwamen eruit.''

Zijn ervaring was dat Nederland voor veel Fransen eenvoudig niet bestaat. Een beroemde schrijver had eens tegen hem gezegd: ,,U, de Scandinaviërs.'' Zijn opvolger in Parijs, Saskia Dekkers, heeft dezelfde ervaring. ,,Men belt je niet terug'', vertelde ze, ,,ministers willen geen interviews geven, ik denk wel eens dat ik me net zo goed een journalist uit Zimbabwe zou kunnen noemen.''

Voor Pieter Varekamp, die 25 jaar lang voor Avro's Televizier 's werelds brandhaarden bezocht, kwam de klap in 1993. ,,Alles wat ik had meegemaakt, kwam boven. Het begon te malen.'' Hij blikte niet met bitterheid, maar wel met een gevoel van vergeefsheid terug, vooral op de oorlog in Joegoslavië. ,,Er is geen oorlog beter gecoverd dan die in Joegoslavië, maar het heeft niets geholpen. Er gebeurde niets, ook niet in Nederland. Er is hier toch nooit een grote demonstratie gehouden? Ik beschouw dat als een soort moreel bankroet van onze Westeuropese consumptiemaatschappij.''

Tegenwoordig maakt Varekamp culturele reportages voor de AVRO. ,,Ik heb tegen mijn directeur gezegd: al geef je me een ton extra, ik ga nooit meer naar Sarajevo.''