Tour de France

Nieuws

Uitslagen

Favorieten

Deelnemers

Route

Eerdere artikelen

Lance Armstrong gaat morgen in de Tour de France van start als favoriet. Zijn eindzege van vorig jaar gaat gepaard met een ongekend financieel succes.

Door onze redacteur WARD OP DEN BROUW
FUTUROSCOPE, 30 JUNI. Het was vlak voor zijn belangrijkste operatie en kort nadat hij met chemotherapie was begonnen, in oktober 1996, dat Lance Armstrong zich zorgen begon te maken over zijn financiële situatie. Een chirurg in het universiteitsziekenhuis in Indianapolis stond op het punt om twee tumoren uit zijn hersenen verwijderen. Er hoefde maar iets verkeerd te gaan, besefte de toen 25-jarige wielrenner, of hij zou zijn gezichts- of coördinatievermogen verliezen. Zijn wielercarrière was op dat moment het laatste waar hij aan dacht.

Armstrong telde de waarde van zijn belangrijkste bezittingen op, voor het geval hij genoodzaakt zou worden deze te verkopen. Perceel: 220.000 dollar, zwembad en tuininrichting 60.000 dollar, meubels en kunst 300.000 dollar, huisinrichting 50.000 dollar. Aanleiding voor die optelsom was een briefje dat hij van het ziekenhuis had gekregen. In Armstrongs vorige maand verschenen boek It's not about the bike My journey back to life staat de eenregelige mededeling cursief gedrukt: Uit onze gegevens blijkt dat u geen ziektekostenverzekering heeft.

Armstrong was in de veronderstelling dat hij nog verzekerd was bij Motorola, de ploeg waar hij in 1992 zijn profcarrière was begonnen en die hij zojuist had verlaten. Zijn manager Bill Stapleton hielp hem uit de droom. Motorola had hij verruild voor Cofidis, een Franse ploeg, gesponsord door een kredietbank die op telefonische aanvraag leningen verstrekt. Zijn contract met Cofidis was al van kracht, maar de kanker werd beschouwd als een reeds bestaande kwaal. Volgens een clausule in zijn contract met Cofidis was hij daar niet voor gedekt, terwijl zijn ziektekostenverzekering bij Motorola verlopen was. Het zag er naar uit dat hij al zijn ziekenhuisrekeningen zelf zou moeten betalen. Armstrong was bang dat de ziekte, als hij die al zou overleven, hem ook nog eens financieel zou ruïneren. Hij verdiende ruim twee miljoen dollar per jaar en opeens had hij niks meer. Een ongeschiktheidsverzekering, dat was alles. Aangezien hij niet meer zou kunnen fietsen, zouden hij al zijn sponsors kwijtraken, vreesde Armstrong. Meteen verkocht hij zijn Porsche, vooral uit financiële overwegingen. Materiële welvaart kon hem opeens gestolen worden.

Sinds 1993 was Armstrong een welgestelde renner. Niet alleen omdat hij dat jaar in Verdun zijn eerste etappe in de Tour zou winnen of, een maand later in Oslo, wereldkampioen op de weg werd, voor Miguel Indurain. In juni van dat jaar had hij al een grote financiële klapper gemaakt. Het bedrijf Thrift Drugs stelde een winstpremie van één miljoen dollar in het vooruitzicht voor de renner die erin zou slagen de Triple Crown of Cycling op zijn naam te schrijven. Armstrong presteerde het. Binnen twee weken won hij een eendagsrace in Pittsburgh, een zesdaagse etappekoers in West-Virginia en een rit in Philadelphia.

Sinds '93 kostte het Armstrong geen enkele moeite om sponsors te vinden. Tijdens zijn ziekte zou alles veranderen. Dacht hij. Cofidis-ploegleider Alain Bondue verscheen in Indianapolis aan het ziekbed, met een dure Bordeaux voor kankerpatiënt Armstrong, en verzekerde de renner dat ze goed voor hem zouden zorgen. Dat had de ploegleiding eerder al publiekelijk verklaard.

In een afzonderlijk gesprek met Armstrongs manager maakte Bondue duidelijk dat Cofidis het tweejarig contract wilde bijstellen. Van 2,5 miljoen dollar voor die periode kon volgens Bondue geen sprake meer zijn. De Fransman wees fijntjes op een clausule in het contract dat Armstrong nog medische goedgekeurd moest worden, dat de renner op dat moment niet goedgekeurd zou kunnen worden en dat Cofidis daarom het recht had het contract te verbreken. Of Armstrong dus maar akkoord wilde gaan met de nieuwe voorwaarden die de ploeg wilde stellen. De renner, op dat moment bezig aan zijn zwaarste cyclus in zijn chemotherapie, ging noodgedwongen akkoord met een bijgesteld contract dat hem uiteindelijk een derde van het oorspronkelijk afgesproken bedrag zou opleveren. Armstrong beschouwde het als een motie van wantrouwen. "De boodschap van Cofidis was duidelijk", zegt hij in zijn boek. "I was a dead man." Die ervaring maakte hem later alleen nog maar hongeriger naar nieuw wielersucces. Inmiddels hoefde hij zich over zijn ziektekosten geen zorgen meer te maken. Dat had zonnebrillensponsor Oakley geregeld. Toen de verzekeraar van Oakley er op wees dat ze de kankerbehandeling van Armstrong niet hoefden te vergoeden, dreigde Oakley naar een andere ziektekostenverzekeraar over te stappen.

Ook de overige sponsors kwamen hun afspraken met Armstrong tijdens diens ziekte na. Vlak voordat de renner ziek werd, sloot hij een contract met Nike en ging hij hun handschoenen en schoenen dragen. De wielervertegenwoordiger van Nike, die al snel een goede vriend werd, was een van de eersten die van Armstrong te horen kreeg dat hij kanker had. Armstrong brak in huilen uit toen hij Scott MacEachern vertelde over de pijn die zijn teelbalkanker veroorzaakte en over het ingrijpende onderzoek dat hij had ondergaan. "Op ons kun je rekenen", zei de man van Nike. De handelwijze van Nike en Oakley is tekenend voor de band die Armstrong met zijn sponsors heeft. "Zo lang als ik leef, zal ik een Oakley-, Nike- en Giro (fietshelmen)-atleet zijn", vertelt hij. "Stuk voor stuk hebben ze me volledig uitbetaald, hoewel ze elk recht hadden de contracte te beëindigen, en geen van allen hebben ze gevraagd wanneer ik weer op een fiets zou stappen. Dus begin tegen mij niet over de keiharde zakenwereld."

Iets minder dan een jaar nadat de diagnose kanker bij Armstrong was gesteld, werd hij genezen verklaard. Hij wilde weer gaan fietsen en Cofidis bood hem een basissalaris van 180.000 dollar, een schijntje van zijn eerste contract. De vraagprijs van de renner was echter een half miljoen dollar. Niemand wilde ex-kankerpatiënt Armstrong nog hebben. Eind '97 regelde zijn manager toch nog een contract bij US Postal, voor een basisslaris van 215.000 dollar, plus een royale bonus gebaseerd op het aantal UCI-punten dat Armstrong bij elkaar zou fietsen. Zijn jaarsalaris is inmiddels bijna vertienvoudigd, tot twee miljoen dollar.

De marktwaarde van de ex-kankerpatiënt die de Tour de France won, is enorm. Zo vraagt hij voor een spreekbeurt van een uur 100.000 gulden. De komende drie weken laat zijn agenda daar geen ruimte voor. Dan laat Lance Armstrong alleen zijn benen spreken.