Tour de France

Nieuws

Uitslagen

Favorieten

Deelnemers

Route

Eerdere artikelen

Lance Armstrong kwam naar de Tour van 2000 met een doel: de bevestiging. De comeback na de overwinning op kanker was geen item meer, wist de Amerikaan. Na de wederopstanding was hij terug in de 'real world', zoals hij het zelf zo graag wil. Een vechter blijft hij desondanks. ,,Ik ben nu gezond, maar het is een strijd die ik dagelijks moet voeren.''

PARIJS 23 JULI. Een jaar na zijn historische tourzege bereikte hij een mijlpaal in zijn geboorteland. Lance Armstrong siert deze maand de cover van Sports Illustrated, het grootste sportblad ter wereld. ,,Het is weliswaar geen onderscheiding, maar wel een grote eer'', zegt hij zonder een spoortje sarcasme. Dat pas zijn tweede tourzege een belletje had doen rinkelen, deert hem niet. ,,Ach, vorig jaar dachten ze nog dat het een grote grap was.''

Lance Armstrong won de Tour dit jaar met eenzelfde machtsvertoon als in 1999. Er was een groot verschil: ditmaal waren er tegenstanders van kaliber. Hij bestreed ze met één magistrale aanval in de beklimming naar Lourdes-Hautacam en hoefde daarna alleen nog te consolideren. Jan Ullrich kon slechts volgen en alleen op de slechtste dag uit het wielerleven van de Amerikaan, de rit naar Morzine, een dikke anderhalve minuut terugpakken. Nooit wekte de Duitser de indruk een serieuze gooi naar het geel te kunnen doen.

Armstrong had nog het meest te verduren van Marco Pantani, nooit een kandidaat voor de eindzege maar wel een gezagsondermijnende factor in deze Tour. De Italiaan kreeg op de Mont Ventoux de zege van de die dag onvermoeibare Armstrong cadeau, maar riep vervolgens dat hij het slachtoffer was van vernederingen en provocaties. 'Il Pirato' had naar eigen zeggen zonder de hulp van de remblokken van Armstrong ook wel gewonnen van die bluffende Amerikaan. ,,Tussen ons ligt een interessante toekomst in het verschiet'', lachte Armstrong zaterdag tijdens de traditionele persconferentie. ,,Elefantino hoeft geen cadeautjes meer te verwachten.''

Het conflict werd dankbaar opgepookt door l'Equipe, een van de Franse kranten waarmee Armstrong vorig jaar op voet van oorlog leefde. Naar aanleiding van zijn fabelachtige terugkeer op de fiets, een kleine drie jaar nadat bij hem teelbalkanker was geconstateerd, werd geen controverse geschuwd. Dit wonder moest wel een basis vinden in doping, was de algehele teneur. Armstrong werd even wantrouwend als gesloten en besloot, om misverstanden te voorkomen, in elk geval zijn beperkte kennis van de Franse taal niet meer aan te wenden. Voor tourbaas Jean-Marie Leblanc was het een reden de Amerikaan te wijzen op zijn gebrekkige pr in Frankrijk. ,,Het interesseert me eerlijk gezegd niet'', reageerde hij, uiteraard in zijn voertaal. ,,De Tour is een sportwedstrijd, geen populariteitsverkiezing.''

Ach ja, die Fransen. Armstrong woont in het seizoen in Nice met vrouw Kristin en zoontje Luke, het afgelopen najaar geboren. Ze laten hem met rust. Net zoals de inwoners van Austin, een ander deel van het jaar zijn thuis, dat doen. ,,Beroemd zijn is geen motivatie, er is altijd wel een plek op aarde waar niemand je kent. Het is een voordeel dat wij meestal met helmen en zonnebrillen fietsen. Ik kan een normaal leven leiden.''

Een normaal leven leiden, het is nog steeds zijn belangrijkste overwinning. Daar kan zelfs een tweede tourzege niet tegenop. ,,Dat ik dat kan, na wat ik heb meegemaakt. Dat blijft mijn belangrijkste boodschap.'' (ANP)