Tour de France

Nieuws

Uitslagen

Favorieten

Deelnemers

Route

Eerdere artikelen

Door onze redacteur JAAP BLOEMBERGEN
MONT VENTOUX, 14 JULI. De onwetende verslaggevers uit de Amerikaanse provinciestad Austin worden steeds wanhopiger. Ze begrijpen niet dat hun locale wielerheld, de drager van de gele trui nota bene, nog geen ritzege heeft behaald in de Tour de France.

Gisteren vielen de Amerikanen bijna van hun stoel, toen de sterkere Lance Armstrong de etappe naar de Mont Ventoux aan de zwakkere medevluchter Marco Pantani schonk. Armstrong hanteert de Europese spelregels. Hij verdeelt en heerst. Hij negeert het beginsel van de sportmentaliteit in de Verenigde Staten, waar de beste altijd behoort te winnen. Armstrong fietst al meer dan zeven jaar in Europa. Schoorvoetend heeft hij zich neergelegd bij de ongeschreven wielerwetten. Van nature is hij een kannibaal die net als Eddy Merckx in diens gloriejaren alle tegenstander wil vernederen. Maar op dringend advies van zijn Belgische ploegleider Johan Bruyneel rijdt hij tegenwoordig op de automatische piloot. Eerder deze week erkende Armstrong dat hij rekening houdt met een eindzege zonder ritzege. Net als zijn landgenoot Greg LeMond in 1990 presteerde. Armstrong beseft dat zijn Amerikaanse vrienden van de media deze mogelijkheid niet kunnen overzien. "Dan moeten jullie het proberen uit te leggen", sprak hij tegen Europese verslaggevers. De geste van de geletruidrager was na afloop het onderwerp van gesprek. Hij wil zoveel mogelijk vrienden maken in het peloton. De Tour duurt nog anderhalve week. Bij een lekke band of een valpartij kan hij steun zoeken bij renners die hij eerder heeft geholpen. Pantani heeft ruim tien minuten achterstand in het klassement. Hij koestert geen reële hoop de eindzege. Volgens de regels van het vals spelen zal de Italiaan hand- en spandiensten gaan verlenen aan de Amerikaan.

De onwetende verslaggevers uit Austin kunnen het niet geloven. Ze zijn voor het eerst in de Tour. Ze horen vage verhalen over combines. Op de Mont Ventoux maken ze voor het eerst kennis met het ouderwetse wielertheater. Wat hebben ze geschreven naar het thuisfront? Wat hebben ze geschreven aan een sportnatie die niet begrijpt dat een voetbalwedstrijd in een gelijkspel kan eindigen? Armstong heeft bij thuiskomst nog een hoop uit te leggen. Hij had historie kunnen schrijven op de Mont Ventoux, een berg die ook voor Amerikanen een mythische klank heeft. De berg met het uiterlijk van een maanlandschap. De berg waar de Engelsman Tommy Simpson in 1967 de dood vond. De berg waar een gedenksteen staat met daarop vermeld de namen van de winnaars. Geen enkele Italiaan en geen enkele Amerikaan was ooit als eerste geëindigd. Armstrong schonk Pantani de eer. Na afloop mochten beide gladiatoren een verklaring geven voor deze reglementaire vorm van competitievervalsing. Pantani: "Lance is een groot kampioen. Hij gaf mij de kans op revanche, na alle problemen van het afgelopen jaar." Armstrong: "Dit is geen geschenk, maar een gebaar naar de beste klimmer ter wereld. Ik heb op hem gewacht, want het waaide veel te hard om alleen naar boven te rijden. Winnen is voor mij niet belangrijk. Ik moest alleen de koers controleren."

Voor de vierde keer in twaalf etappes eindigde Armstrong op de tweede plaats. In de individuele tijdrit bij Futuroscope werd hij verslagen door David Millar. In de ploegentijdrit naar Saint-Nazaire verloor hij met US Postal van Once. In de bergetappe naar Hautacam wist hij Javier Oxtoa net niet te achterhalen. Volgens gangbare wielernormen betroffen het logische 'nederlagen' van de meeste complete renner. Alleen de verslaggevers uit Austin wilden maar niet begrijpen dat hij de leiding had genomen in het algemeen klassement. Niet winnen en toch winnen: dat kan alleen in Europa. Op de kale kruin van de Mont Ventoux verraste Armstrong zelfs de doorgewinterde volgers in de karavaan. Hij was zoveel sterker dan Pantani, dat hij met een gerust hard de overwinning kon opeisen. Niemand had het hem kwalijk genomen. Armstrong koos voor de weg van de minste weerstand. De ritzege zal waarschijnlijk niet lang op zich laten wachten. Al is het maar om de verslaggevers uit Austin te gerieven. Er staan nog drie bergetappes in de Alpen op het programma. Mocht hij ook daar genoegen nemen met een tweede plaats, dan resteert de individuele tijdrit naar Troyes. De race tegen de klok is meestal een eerlijke graadmeter.