De straat is ongeveer een kilometer lang en loopt van mijn huis, halverwege een heuvel, langs de baai van San Francisco, met een piepklein kerkje, wat vervallen, leegstaande gebouwtjes met autowrakken en zwervers, de Surfside Liquor store - een gat in de muur gebarricadeerd met een houten deur, hekgaas, een dik gietijzeren raster, twee vuistgrote padlocks een slotbeschermer - langs een paar pakhuizen, en een stuk of tien verspreide huizen waar zwarte families, crackdealers en wat kunstenaars wonen, naar een nieuw koffiehuis op de hoek, gerund door twee buurtgenoten, veteranen uit de alternatieve kunst scene. Daarachter ligt een grote, verlaten scheepswerf. Aan de overkant van de straat liggen, omhoog tegen een andere heuvel, langgerekte blokken pastelkleurige, lage flats, zwarte, low income housing.

Innes Street mag rustig zijn, de 'projects over the hill' moeten levensgevaarlijk zijn. Ik neem dat aan. De projects, dacht ik, liggen achter de heuvel aan de overkant van de straat, en daar blijf ik uit de buurt. Mijn buro, in de hoek van de kamer, kijkt rechts uit op een klein kerkje een paar meter verderop, links op de achtertuin. Zondags zingt iedereen en krijg ik een schizofrene serenade, rechts gospel, links snoeiharde, boze hiphop. Ineens realiseer ik me dat het groene gebouw met de luifel, mijn achterburen, de 'projects' zijn, en begrijp ik waarom de loeiende sirenes, de gierende banden, steeds bij mijn front porch de hoek om komen scheuren. Oh well. Tussen het groene beton links en het kerkje rechts kijk je uit op de baai, die elke dag, elk uur, een andere kleur en oppervlak heeft, van glinsterend zilverblauwgroen tot poeder witgrijs, van babymistblauw tot diep donkerzwart. Daarachter, blauw in de wasem van het water, de bergen van Oakland.