Jasperse bericht op het Internet van dag tot dag wat zij onderneemt, met foto's en tekst. Zij is op stap met Katrien de Klein, een bevriende journa liste die Jasperse bij het schrijven assisteert, ook heeft ze een tolk en een camera-man bij zich. Want behalve dat de posters rond het dorpsplein ge plakt worden, gaat Jasperse met haar crew op onderzoek uit. Ze interviewt politiemensen die bij de zaak betrokken waren, gaat naar de plaats waar het lijk is gevonden, praat met studenten en docenten van de glasschool. Ze bezoekt vrienden van Lidwine. Het verslag dat ze hierover op het Internet doet, is persoonlijk zonder dat het sentimenteel of sensationeel wordt. Je komt over Lidwine steeds meer te weten, het alcohol-promilage in haar bloed toen ze dood gevonden werd; dat ze af en toe marihuana rookte tot ongenoegen van de plaatstelijke bevolking, dat ze gitaar speelde in een band en een kleine tatoeage op haar arm had.

De docenten van de glasschool speculeren over een geweldsdelict, maar wie zou de moordenaar dan zijn geweest? Was het een gek uit de omstreken die haar toevallig tegen het lijf is gelopen op een van haar eenzame wandelingen door de bergen of iemand die haar goed kende en het op haar voorzien had?

Via het Internet volgt een groep mensen de dagelijkse verslagen. Een arts die Jasperse niet kent stelt haar via e-mail gerust als zij zich zorgen maakt over het alcohol-promilage in het bloed van haar overleden zusje. De hoeveelheid is niet exorbitant hoog en Lidwine was zeker niet laveloos toen ze te water raakte.

Naarmate je vordert in het dagboek-achtige verslag, ontrafelen de gedachten van Josepine Jasperse en dringen zich aan je op, ontroerend helder en oprecht. Je raakt betrokken en wilt weten hoe er gereageerd gaat worden op de affiches die opgehangen worden. En wat er met Lidwine gebeurd is.

Lees verder