Dossier Clinton

Actueel

Transcriptie van Clintons verhoor voor de Grand Jury (17 aug. 1998). Ook als zip-bestand te downloaden.

Starr Report

Clintons reactie op het Starr Report

Clintons tweede reactie op het Starr Report

Monica Lewinsky

Linda Tripp

Paula Jones

tegen president Clinton blijkt steeds meer een bevestiging van het oude gezegde dat het makkelijker is een oorlog te beginnen dan hem te beeindigen. Hoofdaanklager Henry Hyde noemt de procedure in de Senaat ,,een tijger die wij berijden waarvan we niet kunnen afstappen voordat de rit ten einde is''. Dat zei de senior-afgevaardigde uit Illinois het afgelopen weekeinde toen zijn team met behulp van een kunstgreep van speciale aanklager Kenneth Starr alsnog Monica Lewinsky in stelling bracht voor een verhoor door de Senaat.

Deze manoeuvre had het karakter van een wanhoopsoffensief, een regelrechte aanslag op de aanvankelijke ambitie van veel senatoren om bij de eigenlijke berechting wat meer afstand te nemen van partijpolitieke sentimenten dan het Huis van Afgevaardigen had opgebracht bij het opstellen van de aanklacht. Het Huis had daar zelf geen inhoudelijke getuigen voor nodig. Maar nu bewegen de aanklagers van het Huis opeens hemel en aarde om de Senaat alsnog, al is het vooraleerst alleen op video, te kunnen laten genieten van enkele hoofdrolspelers in het inmiddels danig uitgemolken seksschandaal. Vroom voegen de aanklagers daar aan toe dat er wat hen betreft geen enkele vraag over ,,expliciete seksuele relaties'' behoeft te worden gesteld.

DE REPUBLIKEINENin de Senaat zijn ervoor teruggeschrokken deze nogal doorzichtige manoeuvre van hun collega's aan gene zijde in de kiem te smoren. Ze hebben zich beperkt tot een schot voor de boeg door het aantal getuigen dat de aanklagers wensten te produceren terug te brengen van twaalf a vijftien tot drie. Onder wie Lewinsky natuurlijk.

De vraag is of het handig was van de Democratische nestor Byrd om voorafgaand aan de motie over getuigenverhoor zijn motie om de hele zaak maar af te blazen in stemming te brengen. Zijn calculatie was ongetwijfeld dat voldoende Republikeinse senatoren een snelle stem voor het staken van de procedure zouden prefereren boven een pijnlijke eindstemming over de eigenlijke aanklacht langs partijlijnen, met alle electoraal negatieve kritiek over hun partijdigheid die dat oproept. De handicap was dat de stemmingen in de Senaat niet geheim waren, wat de partijdiscipline versterkt. Het algehele ongenoegen in Washington is echter wel zo groot dat de kans dat bij een geheime eindstemming sommige Democraten op hun beurt de eigen president zouden afvallen ook niet te verwaarlozen valt.

De grondslag voor Byrds calculatie is in elk geval overeind gebleven: de benodigde tweederde meerderheid voor afzetting is nog steeds niet in zicht. Slechts een Democratische senator stemde met de Republikeinen mee in beide moties. Zo is de ,,afgrond van de partijdigheid'' die de Senaat in de woorden van een Washingtonse waarnemer bedreigt, verder verdiept. De eerste vraag is of de advocaten van het Witte Huis nu een leespauze zullen eisen om zich behoorlijk te kunnen voorbereiden op de verhoren. Het blijkt dat Starr hele delen van zijn dossier niet heeft overgelegd aan het Witte Huis.

MEER DAN BIJ een procedureel tegenoffensief heeft het Witte Huis echter belang bij het sluimerende ongemak in de Senaat over telkens weer een nieuwe procesronde. Moet Lewinsky straks werkelijk ook nog live optreden? Hoe meer de Senaat het noodgedwongen laat aankomen op een eindstemming die, zoals het er nog steeds naar uit ziet, slechts kan eindigen in vrijspraak, des te minder is de noodzaak voor Clinton om zijn handtekening te zetten onder de motie van afkeuring die als uitweg voor het Republikeinse dilemma wordt aangeboden.

Maar nu eerst: Monica Lewinsky!