Dossier Clinton

Actueel

Transcriptie van Clintons verhoor voor de Grand Jury (17 aug. 1998). Ook als zip-bestand te downloaden.

Starr Report

Clintons reactie op het Starr Report

Clintons tweede reactie op het Starr Report

Monica Lewinsky

Linda Tripp

Paula Jones

Rebecca Mead
Het Starr-rapport is slecht nieuws voor de weinige feministes die de toch al wankele stelling verdedigen dat Monica Lewinsky het slachtoffer is geworden van seksueel opportunisme van de kant van haar baas.

Zelfs bij een allereerste vluchtige lezing - beginnend bij Sectie II van de Geschiedenis: ,,1995: Eerste Seksuele Contacten'' en ademloos doorbladerend naar Sectie VII ,,Mei 1997: Beëindiging van de Seksuele Relatie'' - wordt al duidelijk dat Lewinsky haar knechting zelf teweeg heeft gebracht. Niettemin onthult het rapport tot in alle bijzonderheden de onophoudelijke seksuele uitbuiting van een jonge vrouw die in een hoek is gedrukt door een oudere en oneindig veel machtiger man. De man waarover ik het heb is Kenneth Starr, en zijn rapport is geen verslag van seksueel misbruik, het is zélf seksueel misbruik. Het is een metaforische verkrachting van Monica Lewinsky.

Als we seksueel verkeer vervangen door het verbale verkeer waartoe Starr Lewinsky gedwongen heeft, gaat het hele onderzoek sterk lijken op een aanranding. Eerst brengt Starr Lewinsky ertoe zich voor hem te ontbloten en zet hij haar maandenlang onder druk door informatie te laten uitlekken, te dreigen en haar psychisch murw te slaan (zoals door de dagvaarding van haar moeder, Marcia Lewis, die met haar duur betaalde jeugdige uiterlijk goed als stand-in voor haar dochter kon fungeren). Hij plundert haar computer, niet alleen op correspondentie maar ook op privé-gedachten die moeten blijken uit kladversies van brieven die ze blijkbaar nooit van plan is geweest te versturen. Hij vlooit haar kast door op jacht naar trofeeën. En hij dwingt haar, in haar getuigenis voor de bijzondere onderzoekskamer, in details te treden die het midden houden tussen pornografie en gynaecologie.

Het rapport vertelt ons niet precies wat Starrs speurhonden haar hebben gevraagd; hij bedient zich van de lafhartige journalistentruc de onsmakelijke vragen weg te laten en alleen de uitgelokte onthullingen te vermelden. Maar we mogen ervan uitgaan dat hij Lewinsky niet zonder geducht doorvragen aan de praat heeft gekregen over haar telefonische sekscontacten of de precieze coördinaten van het presidentiële ejaculaat. En vervolgens, na haar binnenstebuiten te hebben gekeerd, zet hij Lewinsky spiernaakt te kijk voor het oog van de natie.

Het mag zo zijn dat van geen publieke ambtsdrager de seksuele privacy ooit zo is geschonden als die van Bill Clinton, maar in elk geval is van niemand, ambtsdrager of niet, het innerlijk ooit zo pijnlijk en meedogenloos blootgelegd als dat van Monica Lewinsky. Dat de wereld kennis neemt van je gefoezel in het Oval Office is al vernederend, maar hoeveel vernederender is het niet wanneer je deerniswekkende wanen over een huwelijk met een gescheiden Bill Clinton wereldkundig worden.

Er zal worden gezegd dat Lewinsky zich uiteindelijk gewillig aan Starr heeft uitgeleverd - dat ze Clinton er maar al te graag bij wilde lappen nadat hij haar voor de landelijke televisie had gedesavoueerd. Maar dat lijkt een beetje op de redenering dat het slachtoffer van aanranding, dat uit veiligheidsoverwegingen besluit haar aanvaller niet te bijten of krabben, er 'eigenlijk' om gevraagd heeft.

Lewinsky is getuige haar eigen verklaringen niet echt een aangenaam mens, maar dat rechtvaardigt niet de rücksichtslose manier waarop Starr haar heeft achtervolgd en gebruikt. Starr wilde de president omhakken en Lewinsky was een van de spaanders. En als gevolg is Bill Clinton niet langer de enige man in Washington die Monica Lewinsky zijn diepste bevrediging heeft geschonken door haar mond open te doen.

Rebecca Mead is verbonden aan The New Yorker.